ALTERTHESS / ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΕΡΣΑΝΙΔΗΣ (18/03/2016)

«Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση», της Ανζελίκ Κουρούνη: Σκεφθήκατε (σκεφθήκαμε) ποτέ πως γεννιέται μέσα σας (μας) ένας φασίστας; Πως μπορεί ένας καθημερινός άνθρωπος, ένας άνθρωπος σαν εμάς να προσχωρήσει στη ναζιστική «ιδεολογία»; Πως μπορεί να γίνει ψηφοφόρος, μέλος και στέλεχος στη συμμορία της Χρυσής Αυγής; Αυτό εξερευνά η Ανζελίκ Κουρούνη και τα καταφέρνει πολύ καλά. Φέρνει στην επιφάνεια όλους εκείνους τους εσωτερικούς μηχανισμούς καθώς και τις αιτίες που κινητοποιούν ώστε να προσεγγίσει κάποιος το ναζιστικό κίνημα. Επειδή, όσο κι αν δε μας αρέσει, πρόκειται για κίνημα, το οποίο έχει λαϊκές βάσεις, άρα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Βλέποντας την ταινία διαπιστώνει κανείς πως οι χρυσαυγίτες γνωρίζουν πολύ καλά την τέχνη της χειραφέτησης. Γνωρίζουν πώς να εκμεταλλευτούν το κοινωνικό πλαίσιο της κρίσης και να το πιστωθούν πολιτικά.

Η Κουρούνη, κάνει μια βαθιά έρευνα. Μπαίνει μέσα στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, μιλάει με στελέχη της, με μέλη της, μπαίνει στα σπίτια τους, τους αφήνει να μιλήσουν. Κι μέσα από όλο αυτό αναδύεται το πορτρέτο του χρυσαυγίτη, ο οποίος δεν είναι ένα τέρας με κέρατα, μακριά νύχια και ουρά αλλά ένας άνθρωπος σας εσάς κι εμάς, είναι γυναίκες και άνδρες της διπλανής πόρτας.

Νομίζω πως η παρακολούθηση της ταινίας θα βοηθήσει πολλά κολλημένα μυαλά της αριστεράς να ταρακουνηθούν. Να αντιληφθούν πως ο ναζισμός δεν αντιμετωπίζεται μόνον με διαδηλώσεις, φεστιβάλ και αυταρέσκεια. Ούτε με συγκρούσεις στους δρόμους. Η εγκληματική «ιδεολογία» της Χρυσής Αυγής, η ίδια η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με την καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους, όχι με το γνωστό διδακτικό τρόπο που η πλειοψηφία ημών των αριστερών χρησιμοποιούμε, ούτε με αφορισμούς και αποκλεισμούς. Γιατί την ώρα που εμείς ασχολούμαστε με το ποιος είναι πιο αντιφασίστας από τον άλλον και με ποιον θα διαδηλώσουμε στο ίδιο μπλοκ ή εάν είναι καλή ή κακή η Ε.Ε. οι χρυσαυγίτες κάνουν τη δουλειά τους.

Δείτε την ταινία, ίσως τρομάξετε λιγάκι, ίσως μετακινηθείτε μια σταλίτσα από τις βεβαιότητές σας, ίσως αντιληφθείτε πως ο αντιφασισμός δεν είναι μόνο πανό, ντουντούκα και προκήρυξη. Δεν κουνώ το δάχτυλο σε κανέναν. Αυτοκριτική κάνω και απλά περιγράφω τα όσα με έκανε η ταινία της Ανζελίκ Κουρούνη να σκεφτώ. Νομίζω πως εάν η δημοκρατία, εάν η αριστερά των αγώνων και των μεγάλων κατακτήσεων δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στη βάση, μέσα στο λαό, την εγκληματική ιδεοληψία του φασισμού, τότε το πρόβλημα είναι δικό της.

Δεν μπορώ να κρίνω την ταινία κινηματογραφικά. Αλλά εάν κρίνω από τις σκέψεις, τις αναταράξεις και τους προβληματισμούς που μου δημιούργησε, τότε θεωρώ πως η σκηνοθέτιδα έκανε πολύ καλή δουλειά.

Πηγή: ALTERTHESS