Tvxs / ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ (Greece – 16/03/2016)

Το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση» αποτελεί την τρίτη ταινία της σκηνοθέτριας Angélique Kourounis, με θέμα το ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα «Χρυσή Αυγή» και αποτελεί την προσωπική της ματιά σ’ αυτό. Το εκτενές υλικό που αγγίζει τις εκατό ώρες και στο οποίο βασίζεται η ταινία, είναι προϊόν της πενταετούς έρευνας της δημιουργού και ήδη έχει ανακοινωθεί ότι θα συμμετάσχει στο επίσημο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λυών, ενώ θα έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε και στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

«Μπορεί κανείς να μείνει αμερόληπτος στη θέση μου; Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας μου γιός γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα, το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν.» – Angélique Kourounis

Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είναι ένα εµπορικό και πολιτιστικό σταυροδρόµι για το ευρωπαϊκό ντοκιµαντέρ, ενώ παράλληλα αποτελεί µία από τις συναντήσεις – ορόσηµο για τους κινηµατογραφόφιλους και τους παράγοντες των ντοκιµαντέρ στα Βαλκάνια, αλλά και πολύ πέρα απ’ αυτά.

Το Φεστιβάλ φέτος “ενηλικιώνεται” και στην 18η διοργάνωσή του, φιλοδοξεί να ενηµερώσει, να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει το κοινό, γύρω από σύγχρονα θέµατα που ενεργοποιούν την κριτική και δυναµική µατιά του θεατή. Εκτός από µια πλούσια επιλογή ταινιών, σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ οργανώνονται αφιερώµατα, masterclass, εκθέσεις και διάφορες εκπλήξεις.

Το Tvxs.gr για μία ακόμη χρονιά δίνει το παρών σ’ ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς στο είδος του και για αρχή, σας παρουσιάζουμε ορισμένα από τα πιο πολυαναμενόμενα ντοκιμαντέρ της φετινής διοργάνωσης.

Στο υλικό που επιλέχθηκε για το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση», αναδεικνύονται θέματα όπως: η συμβατότητα κάποιων από τις γερά παγιωμένες αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας με την ρατσιστική ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού), η ιεραρχική δομή οργάνωσης του κόμματος σε κάθε δραστηριότητά του, η χρήση των κλασικών γκεμπελικών τακτικών παραπλάνησης στον δημόσιο λόγο, καθώς και οι διαχρονικές σχέσεις με την αστυνομία και η παρατεταμένη συγκάλυψη της δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής από τις πολιτικές και δικαστικές αρχές.

Παράλληλα, θίγονται μια σειρά από άλλα ζητήματα: οι σχέσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» της Χρυσής Αυγής με την κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία και άλλα κόμματα του «συνταγματικού τόξου», η ένθερμη υποστήριξη μερίδας του κλήρου προς το νεοναζιστικό κόμμα, καθώς αυτό υιοθετεί – βολικά – ένα «ελληνορθόδοξο» προφίλ, αλλά και η εναντίωση άλλων κληρικών προς τα δημόσια κηρύγματα μίσους και τις επιθέσεις κατά μειονοτήτων.

Μια δημοσιογράφος ερευνά για χρόνια την οργάνωση του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή». Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος.

Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση.

Η Angélique Kourounis είναι δημοσιογράφος, έκτακτη και μόνιμη ανταποκρίτρια στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, από το 1985 για διάφορα γαλλόφωνα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση», έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα προβληθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λυών, αλλά και στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: την Τρίτη 15 Μαρτίου στις 20:30 στον Κινηματογράφο Ολύμπιον και την Πέμπτη 17 Μαρτίου στις 13:30, στο Λιμάνι στην Αίθουσα Σταύρος Τορνές.

Η σκηνοθέτρια εξετάζει το θέμα μέσα από τις προσωπικές της εμμονές, τις ανησυχίες και τους φόβους της, έχοντας ήδη αφιερώσει αρκετά χρόνια και άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές στην προσέγγιση του νεοναζιστικού κόμματος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ύστερα από τρεις δεκαετίες περιθωριακής, αλλά αιματηρής, δραστηριότητας. Η Angélique Kourounis, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Πώς ένα ρατσιστικό κόμμα, που για χρόνια έπαιρνε λιγότερο από 0,2% των ψήφων, μπορεί να βρεθεί στη βουλή με 18 βουλευτές; Πώς ένα κόμμα που προωθεί τη βία, το μίσος, τον σεξισμό και τις δολοφονίες, μπορεί να αυξάνει την απήχησή του μετά από κάθε πογκρόμ; Πώς, ενώ δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει – έτσι ως έχει – στη Γαλλία, η Χρυσή Αυγή μπορεί να παραμένει στην Ελλάδα τρίτη πολιτική δύναμη επί τέσσερα χρόνια; Τί έχει μέσα στο μυαλό του ένας Χρυσαυγίτης; Μ’ αυτά τα ερωτήματα ξεκίνησα τα γυρίσματα, τέλη 2009 με αρχές 2010. Αλλά, όσο πιο πολύ προχωρούσα στην έρευνα, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσα ότι το κίνητρό μου ήταν ο φόβος. Με έναν πεθερό και μια γιαγιά στην αντίσταση, με μια πεθερά που έβγαζε το κίτρινο αστέρι της για να περάσει από τις γραμμές του εχθρού ώστε να φέρει τρόφιμα στην οικογένειά της, μ’ έναν θείο και μια θεία που γύρισαν απ’ το Άουσβιτς, μεγάλωσα με ιστορίες του πολέμου. Ενός κόσμου που, όπως μου έλεγαν, δεν θα υπήρχε ποτέ ξανά. Είναι όμως έτσι; Όσο συγκέντρωνα εικόνες, τόσο είχα την αίσθηση πως όχι. Αυτοί οι άντρες με τα μαύρα μού έγιναν εμμονή: «Πώς μπορεί κανείς να είναι σήμερα Χρυσαυγίτης;» Η ερώτηση αυτή μου ερχόταν καθημερινά. Και τώρα ακόμα, μετά από πέντε χρόνια έρευνας, η ερώτηση αυτή παραμένει. Δεν έχω απάντηση. Η κρίση δεν είναι η μόνη εξήγηση. Όσοι επιλέγουν και ψηφίζουν την Χρυσή Αυγή, το κάνουν για πολλούς, διαφορετικούς λόγους. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ειδικά επειδή λίγοι τους παίρνουν στα σοβαρά. Αυτή η ταινία δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που είχα και έχω ακόμα. Ελπίζω όμως ότι φέρνει στο φως αρκετά στοιχεία για να μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα της Χρυσής Αυγής. Διότι, τελικά, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά ανάμεσα στο χρυσαυγίτικο «Η Ελλάδα στους Έλληνες» και την ναζιστική επιγραφή «Jude» στα μαγαζιά των Εβραίων. Και στις δυο περιπτώσεις, η κοινωνία δεν αντέδρασε.»

Πηγή: TVXS