Δημοσιεύματα

Δημοσιεύματα
Lifo (Θοδωρής Αντωνόπουλος – 06/10/2016)October 8, 2016«Eίμαι κόρη μεταναστών, με γιo γκέι και σύντροφο Εβραίο. Αν ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή, το μόνο μας πρόβλημα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν» Η δημοσιογράφος και σκηνοθέτις Angelique Kourounis καταθέτει την πιο πλήρη καταγραφή της γέννησης, της δράσης και της χαμερπούς ρητορικής του εγκληματικού μορφώματος Κόρη μεταναστών, ανταποκρίτρια από το 1985 για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια για διάφορα γαλλόφωνα μέσα (Charlie Hebdo, La Libre Belgique, Politis, Ouest France, Les DNA Sud – Ouest, Econostrum, Groupe Radio France, Radio Canada, RTBF, Radio Suisse Romande, LCI, CBC, RTSR, RTBF TV, Public Senat, TV5 Monde), η Angelique δούλευε το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση» επί πέντε ολόκληρα χρόνια. Συγκέντρωσε πάνω από 100 ώρες υλικού και ολοκλήρωσε την έρευνά της χάρη στη μέθοδο του crowdfunding. Είναι η τρίτη ταινία που γυρίζει με αντικείμενο τη ΧΑ και μέσα από εκτενή ρεπορτάζ και συνεντεύξεις επωνύμων, αλλά και απλών ανθρώπων (από αντιφασίστες ακτιβιστές και δημοσιογράφους, διανοητές, πολιτικούς, ηθοποιούς, ιερωμένους μέχρι ψηφοφόρους και στελέχη της ΧΑ) εστιάζει εδώ στη συμβατότητα κάποιων παγιωμένων αντιλήψεων της ελληνικής κοινωνίας με τη ρατσιστική εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, την ιεραρχική δομή οργάνωσης της ΧΑ, τη χρήση των κλασικών γκεμπελικών τακτικών παραπλάνησης στον δημόσιο λόγο, τις διαχρονικές «σχέσεις στοργής» με την αστυνομία και τη χρόνια συγκάλυψη της δραστηριότητάς της από τις πολιτικές και δικαστικές αρχές. Θίγονται παράλληλα οι σχέσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» της ΧΑ με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα του συνταγματικού τόξου καθώς και η ένθερμη υποστήριξη μερίδας του κλήρου προς τους νεοναζιστές, αφότου αυτοί υιοθέτησαν ένα ευκαιριακό ελληνορθόδοξο προφίλ. Το ντοκιμαντέρ αυτό, μια παραγωγή της Omnia TV με συμπαραγωγούς το γαλλικό κανάλι Arte και τη Yemaya Productions υπό την αιγίδα των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο. Έκτοτε έχει περιοδεύσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και αλλού, αποσπώντας βραβεία και διακρίσεις. Για την Angelique, ωστόσο, που εξακολουθεί ύστερα από όλα αυτά να αναζητά μια απάντηση στο τι κάνει κάποιον Χρυσαυγίτη, η μεγαλύτερη διάκριση θα είναι να μπορέσει να συμβάλλει αυτή η ταινία στην ευαισθητοποίηση και την αφύπνιση απέναντι στον νεοναζιστικό κίνδυνο από τους ίδιους τους εκφραστές τέτοιων απόψεων. Σημαντική συμβολή σε μια εποχή που η δίκη της ΧΑ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, ενώ το «αβγό του φιδιού» επιχειρεί να ξανασηκώσει κεφάλι εκμεταλλευόμενο την προσφυγική κρίση. — Πώς αποφάσισες να υλοποιήσεις αυτό το ντοκιμαντέρ; Βασικά ξεκίνησε από μια μεγάλη απορία που είχα σε συνδυασμό με έναν μεγάλο φόβο: Πώς ήταν δυνατό να έχει αποκτήσει τέτοια δύναμη και επιρροή ένα νεοναζιστικό κόμμα στην Ελλάδα έχοντας μάλιστα σημαία του την ανοιχτή βία. Υπήρξα κόρη μεταναστών από την Κάλυμνο που άφησαν τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή, σπούδασα σε σχολείο δημόσιο πολυεθνικό με δημοκρατική παιδεία, μεγάλωσα σε μια κοινωνία με βαθιά δημοκρατική παράδοση παρά τις αντινομίες της… Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πώς ήταν δυνατό φυλλάδες με ρατσιστικά και μισαλλόδοξα κηρύγματα σε καθημερινή βάση όπως ο Στόχος να κρέμονται ελεύθερα στα περίπτερα χωρίς να επεμβαίνει κάποιος εισαγγελέας – ύστερα βέβαια σκέφτηκα ότι αυτό το «ρεύμα» είχε ξεκινήσει με την Αυριανή του Κουρή και την «ανοχή» του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ ήδη από τη δεκαετία του ’80. Υπήρχαν βέβαια κι ο Στόχος, η Ελεύθερη Ώρα κ.ά. Έχουν οπότε βαθιές ρίζες ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός σε αυτή τη χώρα, οι περισσότεροι ψηφοφόροι της ΧΑ προέρχονται άλλωστε από τη ΝΔ, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, η «μαγιά» υπήρχε απλά ήταν συγκαλυμμένη, το μεταπολιτευτικό κλίμα δεν επέτρεπε άλλωστε στην ακροδεξιά να πει καθαρά το όνομά της. Άσε που δεν είναι μόνο η ΧΑ, υπάρχουν άλλα τέσσερα ακροδεξιά κόμματα σήμερα στην Ελλάδα, αν είναι δυνατό. — Είχες νομίζω κιόλας δραστηριοποιηθεί από μικρή στα δικαιωματικά… Πράγματι, έγινα μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας μόλις στα 14 χρόνια μου, το νεότερο μέλος της τότε! Υπήρξα πάντα πάντα ευαίσθητη σε δικαιωματικά και κινηματικά ζητήματα και σε αυτό έπαιξε καίριο ρόλο το οικογενειακό μου ιστορικό στην Κατοχή και η ανατροφή που έλαβα. Έχοντας έναν πεθερό και μια γιαγιά στην αντίσταση, μια πεθερά που έβγαζε το κίτρινο αστέρι της για να φέρει τρόφιμα στην οικογένειά της πίσω από τις εχθρικές γραμμές, έναν θείο και μια θεία που επέζησαν από το Άουσβιτς, μεγάλωσα βλέπεις ακούγοντας ιστορίες από μια εποχή αποτρόπαια που με βεβαίωναν πως δεν θα γύριζε ποτέ ξανά…Να σημειώσω εδώ ότι ο σύντροφός μου ο Μαξίμ ήταν αρχικά κάθετα αντίθετος στην ιδέα του ντοκιμαντέρ για τη ΧΑ, όπως και οι τρεις γιοι μου, αλλά τελικά όλοι βοήθησαν – μεγάλη ήταν επίσης η συμβολή του Αντώνη Δημόπουλου που έκανε το μοντάζ. — Αλλά πού πιστεύεις ότι οφείλεται η δυναμική της ΧΑ; Φταίνε η κρίση, η ανέχεια, οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες που τάχατες μας «παίρνουν τις δουλειές» κι επιβουλεύονται την ασφάλεια, την υγεία, τον τόπο μας κ.λπ.; Πολλοί εστίασαν πράγματι στην κρίση, τη φτώχεια και το μεταναστευτικό, όμως αυτή είναι μόνο η μία εκδοχή. Δεν απαντά ικανοποιητικά στο πώς μια εγκληματική οργάνωση, ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο με αμελητέα μέχρι πρότινος εκλογικά ποσοστά, έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα μην διστάζοντας μάλιστα να διαφημίζει ανοικτά τα «πογκρόμ» ενάντια σε αλλοδαπούς κι αντιφασίστες. Εκείνο το περιστατικό π.χ. με τους πάγκους μεταναστών μικροπωλητών στη λαϊκή της Ραφήνας το ’12 που είχε αναποδογυρίσει «τάγμα εφόδου» και είχαν μάλιστα ανεβάσει το βίντεο επιχαίροντας στο Διαδίκτυο, θα ήταν αδιανόητο στη Γαλλία κι αν συνέβαινε, οι εμπλεκόμενοι θα υφίσταντο άμεσα τις συνέπειες του νόμου. Γι΄αυτό λέω ότι φταίει επίσης η έλλειψη παιδείας, ενώ τεράστιες ευθύνες έχει και η ελληνική Πολιτεία που άφηνε τόσο καιρό ανενόχλητο αυτό το «καρκίνωμα» να αναπτύσσεται, όταν δεν το αβαντάριζε κιόλας – θυμάμαι τον Σαμαρά π.χ. να συναγωνίζεται τη ΧΑ στην ξενοφοβική ρητορική, ν’ αποκαλεί τους μετανάστες τυράννους των ελληνικών πόλεων! Κι εκεί που η δημοκρατική Πολιτεία απουσιάζει δημιουργείται, βέβαια, ευνοϊκό έδαφος για να αναπτυχθούν φαινόμενα αυταρχισμού, διαφθοράς, μαφιόζικα κι ακροδεξιά μορφώματα. Χρειάστηκε δυστυχώς να θυσιαστεί ο Παύλος για να ξυπνήσουν… Όταν λοιπόν, ύστερα κι από εκείνο το φονικό, η Πολιτεία αποφάσισε επιτέλους να δράσει, οι κύριοι αυτοί μαζευτήκανε και λουφάξανε με όλη εκείνη τη χαρακτηριστική τους θρασυδειλία – τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, βλέπουμε να επαναδραστηριοποιούνται ιδίως στα νησιά κι άλλα μέρη που υπάρχουν hotspots προσφύγων, επιχειρώντας να δημιουργήσουν κλίμα και να το εκμεταλλευτούν πολιτικά… — Γαλλική… ΧΑ αλήθεια υπάρχει; Όχι ακριβώς, οι ανοικτά ακροδεξιές οργανώσεις είναι περιθωριακές και δεν διαφημίζουν έτσι “χύμα” τη δράση τους. Υπάρχει όμως το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν που ουσιαστικά δεν διαφέρει από μια «σοβαρή» ΧΑ παρ’ όλα τα φτιασίδια του… Δεν θα δεις μαυροφορεμένους καραφλούς με δάδες στις συγκεντρώσεις του, θα δεις όμως όλες αυτές τις καθώς πρέπει κυρίες με τα ταγέρ, τα ακριβά αρώματα και το βαμμένο μαλλί και τους αντίστοιχους κυρίους, τους δήθεν «πατριώτες»… Θυμάμαι προ ετών που συνεργαζόμουν με το Charlie Hebdo ότι είχαμε ξεκινήσει μια εκστρατεία υπογραφών για την απαγόρευση του Εθνικού Μετώπου, όμως αποτύχαμε γιατί κρίθηκε αντισυνταγματική… Υπάρχει ωστόσο, από την άλλη, μια αφύπνιση κοινωνική μπροστά στον ακροδεξιό κίνδυνο που δεν περιορίζεται στην Αριστερά, αλλά περιλαμβάνει και τον κεντρώο χώρο, ακόμα και φιλελεύθερους συντηρητικούς, καθώς και μια σοβαρή αντιφασιστική παιδεία – στο σχολείο που πήγαινα ερχόντουσαν θυμάμαι για ομιλίες στην επέτειο της απελευθέρωσης από τους ναζί αντιστασιακοί, καθώς κι Εβραίοι επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πόσες φορές συνέβη αυτό σε σχολεία στην Ελλάδα, τη χώρα εκείνη που ανέπτυξε ένα ισχυρό αντιστασιακό κίνημα πληρώνοντας το μεγαλύτερο τίμημα σε ζωές και υλικές ζημιές κατά την Κατοχή στην Ευρώπη αναλογικά με τον πληθυσμό της; Μαθαίναμε επίσης για τις χούντες στη Χιλή, την Αργεντινή κ.λπ. Εδώ έπρεπε να φτάσουμε στο ’13 για να γίνει μια αντίστοιχη εκδήλωση με θύματα του Ολοκαυτώματος στην Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου, όπου επίσης μας είχαν παρενοχλήσει οι φασίστες… — Η εμπειρία από τις «επαφές» σου με τους Χρυσαυγίτες στη διάρκεια των γυρισμάτων; Είχα ακούσει ότι εσύ και η ομάδα σου στοχοποιηθήκατε όταν κατάλαβαν τις προθέσεις σας… Όντως και απειλές δεχτήκαμε συχνά και ξύλο φάγαμε κάποιες φορές, εγώ ευτυχώς τη γλίτωσα, όμως από ένα σημείο και μετά δεν έβρισκα κάμεραμαν – κανένας δεν έπαιρνε το ρίσκο να κινηματογραφήσει εκδηλώσεις τους οπότε ανέλαβα εγώ! Στα γυρίσματα από την κηδεία του Ντερτιλή π.χ. (Ιανουάριος ’13) οι εικόνες ήταν όλες θολές και κουνημένες γιατί τον κάμεραμαν τον φοβέριζαν ανοικτά… Τον Τhomas Jacobi που συνεργαστήκαμε στο σενάριο τον είχε απειλήσει ο ίδιος ο Κασιδιάρης, ενώ σε μάζωξη που κάνανε για την επέτειο της Άλωσης το ’13, παραλίγο να  δείρουν κι εμένα. Εννοείται ότι πήγαινα στα ίσα, δίχως κρυφές κάμερες, ήθελα να τους βλέπω και να με βλέπουν. Το ίδιο έκανα κι όταν έπαιρνα συνεντεύξεις με ψηφοφόρους της ΧΑ, όχι μόνο στα λαϊκά, αλλά και στα «καλά» προάστια, τον Άλιμο, τη Γλυφάδα και αλλού. Γιατί αν οι πρώτοι πρόβαλλαν ως λόγο της εκλογικής τους προτίμησης την απογοήτευση, τη φτώχεια και την ανασφάλεια, οι δεύτεροι που ελάχιστα τους είχε αγγίξει η κρίση και δεν αντιμετώπιζαν βιοτικό πρόβλημα πρόβαλαν την «αντισυστημικότητα» της ΧΑ και το «ενδιαφέρον» της για την πατρίδα και τις παραδοσιακές αξίες, πέρα βέβαια από τον μεταναστευτικό «κίνδυνο»… — Για τη δίκη που είναι σε εξέλιξη τι πιστεύεις; Θέλω να ελπίζω ότι θα έχει αποτελέσματα, αν και φοβάμαι ότι το κατηγορητήριο δεν επαρκεί, ώστε να μπουν φυλακή όλοι οι πρωταίτιοι και να διαλυθεί η ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση… Ο Μιχαλολιάκος π.χ. δεν εμφανίζεται καν ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Φύσσα και των λοιπών εγκλημάτων της, παρότι αρχηγός. Βγάζω όμως το καπέλο μου – να το υπογραμμίσεις αυτό, σε παρακαλώ – στην πολιτική αγωγή και τους δικηγόρους που «τρέχουν» την υπόθεση εθελοντικά και αμισθί, βάζοντας μάλιστα κι από την τσέπη τους σε αντίθεση με τους χρυσοπληρωμένους δικηγόρους της απέναντι πλευράς, όπως το βγάζω και σε όλο το ενεργό αντιφασιστικό κίνημα που τόσες φορές τούς αντιπαρατάχθηκε σχεδόν μόνο. Τέτοιοι άνθρωποι σώζουν την τιμή της ελληνικής δημοκρατίας! Ισχύει, δυστυχώς, ότι και ο κινηματικός χώρος δείχνει σημάδια κόπωσης τόσα χρόνια μετά, οφείλουμε όμως να επαγρυπνούμε, να κρατάμε το θέμα στην επικαιρότητα, να γεμίζει η αίθουσα του δικαστηρίου καθημερινά… Επιμένω, επίσης, να πηγαίνουμε στις εκλογές να ψηφίζουμε ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε με το σύστημα αυτό, γιατί οι ακροδεξιοί είναι συσπειρωμένοι, ψηφίζουν μαζικά κι έτσι κερδίζουν δύναμη στην Ελλάδα, στη Γαλλία και αλλού. — «Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιoς μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν», διαβάζω στο δελτίο Τύπου του ντοκιμαντέρ. Είναι πράγματι έτσι ή είναι «μεταφορική» η αναφορά; Καθόλου μεταφορική φίλε μου, έτσι ακριβώς είναι! Εκείνος μάλιστα ο γιος με τις πολιτικές ανησυχίες είχε κινδυνεύσει πριν 2-3 χρόνια να τον λιντσάρουν φασίστες στον υπόγειο της Ομόνοιας, επειδή φορούσε μπλουζάκι «Fight Racism» – κατέφυγε σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού που έκανε στάση την ώρα εκείνη και η οδηγός – γυναίκα ήταν – όταν κατάλαβε τι συμβαίνει έκλεισε αμέσως τις πόρτες και ξεκίνησε. Περιττό να πω πόσο ευγνώμων νιώθω απέναντι σε αυτή τη γυναίκα… Και είναι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που πρέπει να πουν το «ως εδώ», που όταν γίνουν πολλοί θα το καταφέρουν. Να πω εδώ ότι και ο τρίτος μου γιος που ασχολούνταν με την μπάλα εδώ στην Ελλάδα, την παράτησε, όταν διαπίστωσε πόσο είχαν παρεισφρήσει ακροδεξιά στοιχεία και στο ποδόσφαιρο. — Όμως, πόσο μπορεί να βοηθήσει τον αντιφασιστικό αγώνα μια ακόμα ταινία προορισμένη για να τη δει ένα «οικείο» κοινό που έτσι κι αλλιώς δεν θα ψήφιζε ακροδεξιά; Αυτό ακριβώς είναι και το δικό μου θέμα! Γιατί το ντοκιμαντέρ αυτό, καρπός μιας εξαντλητικής, όσο κι επικίνδυνης έρευνας πέντε χρόνων – μια προσπάθεια κατά βάση συλλογική, για την ολοκλήρωση της οποίας εργάστηκαν αθόρυβα πολλοί άνθρωποι – θα ήθελα και θα έπρεπε να προβληθεί σε τηλεοπτικά κανάλια, κινηματογράφους, σχολεία και πολιτιστικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα! Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με αυτό που γίνεται τώρα στην περιοδεία μας στη Γαλλία. Αντίθετα, όμως, με τον ενθουσιασμό που το υποδέχτηκαν εκεί, στην Ελλάδα δυσκολεύτηκα πολύ μέχρι τώρα να βρω αίθουσα να δεχτεί να το προβάλει, όλο κάτι περίεργες δικαιολογίες ακούω, κάτι που επίσης με προβληματίζει και δεν το λέω επειδή η ταινία αυτή είναι δική μου… Το πλέον επιθυμητό θα ήταν βέβαια να τη δουν Χρυσαυγίτες – θα θεωρούσα μεγάλο κέρδος και την καλύτερη επιβράβευση για την προσπάθειά μας, αν έστω κι ένας τους, παρακολουθώντας τη μετάνιωνε για τις επιλογές του και τους εγκατέλειπε. — «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία;» Ναι, συμμαχία βέβαια αντιφασιστική, όχι σαν εκείνη του Καραμανλή. Αυτή τη στιγμή η εν λόγω πρωτοβουλία στην οποία συμμετέχω, συγκεντρώνει φάρμακα και άλλα εφόδια για ένα καραβάνι αλληλεγγύης που γύρω στις 16/10 θα καταλήξει από τη Λιόν στα κοινωνικά ιατρεία ανά την Ελλάδα. Κοίτα, μπορεί να μην έχω απάντηση στο τι ακριβώς θα πρέπει να κάνουμε με τη ΧΑ στην Ελλάδα και την ακροδεξιά στην Ευρώπη γενικότερα, ξέρω όμως ότι τέτοιες συλλογικές, διεθνιστικές δράσεις αλληλεγγύης είναι από τα αποτελεσματικότερα «όπλα» εναντίον της. [...] Read more...
ΕΚΤΟΠΟΙ ΝΕΟΙ (Αθηνά Θανάση – 05/10/2016)October 5, 2016«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΞΕΝΟΙ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ, ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ» Με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση» Γράφει η Αθηνά Θανάση “Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιός μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν.” Με τόνο εξομολογητικό εισαγόμαστε στο ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση», μια πολυδιάστατη προσέγγιση από την οπτική της δημοσιογράφου Angélique Kourounis*, σαφώς επηρεασμένη από τα βιώματά της. Το ντοκιμαντέρ αποτελεί προϊόν πολυετούς έρευνας και εκτενών ρεπορτάζ από την εποχή που η Χρυσή Αυγή ήταν περιθωριοποιημένη και η παρουσία της δεν ήταν αισθητή στο πολιτικό στερέωμα, μέχρι και σήμερα που έχει αναδειχθεί τρίτη πολιτική δύναμη και έχει αποκτήσει ηχηρή φωνή και βήμα. Η δημοσιογράφος αποπειράται να σκιαγραφήσει το προφίλ του χρυσαυγίτη της διπλανής πόρτας που φέρει πολλά και αντιφατικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά, ενώ, παράλληλα, επικεντρώνεται στον δημόσιο λόγο και την προπαγανδιστική αφήγηση της οργάνωσης, στην τακτική θυματοποίησης -τον κατεξοχήν μηχανισμό που χρησιμοποιεί η οργάνωση- διερευνά τα αίτια της αυξανόμενης απήχησής της, τη σύνδεση με την εκκλησία και την ορθοδοξία, την παράλληλη πορεία της με την αστυνομία αλλά και την εθελοτυφλία του κρατικού μηχανισμού απέναντι στις εκδηλώσεις βίας της Χρυσής Αυγής. Η παρείσφρυση της δημοσιογράφου στους κόλπους της χρυσαυγίτικης κοινότητας αποβαίνει ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Οι συνεντεύξεις, σε συνδυασμό με τις επίμονες ερωτήσεις της δημοσιογράφου προκαλούν αμηχανία στους αποδέκτες. Οι διάλογοι μεταξύ στελεχών της Χρυσής Αυγής εκθέτουν τα ίδια τα μέλη και προδίδουν τις μεθοδεύσεις της οργάνωσης. «Λένε ότι είμαστε κακοί φασίστες. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν άδικο. Σκοπός μας δεν είναι να βελτιώσουμε αυτούς που βρίσκονται σήμερα στο Κοινοβούλιο, να διορθώσουμε τις πολιτικές δυνάμεις που είναι διεφθαρμένες και τελειωμένες, αλλά να τους τελειώσουμε, μια για πάντα». Αυτό ανέφερε σε ομιλία του απευθυνόμενος σε μέλη της Χρυσής Αυγής, πριν τις εκλογές του 2012, ο αρχηγός της οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος. «Είμαστε εθνικιστές και το μίσος είναι υγιές συναίσθημα του ανθρώπου όταν στρέφεται ενάντια σε υπανθρώπους», είχε δηλώσει ο Ηλίας Παναγιώταρος. Από την ενδεικτική σταχυολόγηση  δηλώσεων των μελών που πρωταγωνιστούν στα πράγματα της Χρυσής Αυγής από το έτος ίδρυσής (1980) της μέχρι σήμερα, αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό πρόσωπο του μορφώματος που εκφράζεται απροκάλυπτα, με λόγο αμιγώς εθνικιστικό και πολωτικό που στοχεύει στον διχασμό. Με όπλο την επίκληση στο συναίσθημα και με σαθρή επιχειρηματολογία που επικεντρώνεται μονομερώς σε ζητήματα που αναδεικνύουν τον εθνικιστικό χαρακτήρα του κόμματος, που συχνά, ταυτίζεται και συγχέεται με τον πατριωτισμό, ενισχύει και τροφοδοτεί το κοινό αίσθημα που αναζητά εξιλαστήρια θύματα σε οποιοδήποτε εξωγενές στοιχείο και απαλλάσσει τους πραγματικούς υπεύθυνους από τις ευθύνες τους. Το “ιδεώδες της πατρίδας” συνοδεύεται από τη ρητορική και τα κηρύγματα μίσους. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να γίνει ειδική μνεία στο εξής γεγονός που προβάλλεται μέσα στο ντοκιμαντέρ: Στέλεχος της Χρυσής Αυγής αν και έχει πλήρη επίγνωση ότι είναι καλωδιωμένο με μικρόφωνα, τη στιγμή που δεν καταγράφεται από την κάμερα της δημοσιογράφου, “αφαιρείται” και δίνει κατευθυντήριες γραμμές σε “συναγωνίστρια” του κόμματος, της τονίζει ποιες λέξεις πρέπει να αποφύγει, ποια γεγονότα να προσπεράσει και ποια πρέπει να αναδείξει στη θέση τους. Πεπεισμένο για την “αφέλεια” της δημοσιογράφου, το μέλος ακολουθεί πιστά τις υποδείξεις, που δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στη διάκριση μεταξύ εθνικισμού-ναζισμού. (Είναι γνωστό ότι η οργάνωση εισήγαγε στη ρητορεία της τον όρο “εθνικιστής” δεκαετίες πριν, αφού θεωρείται πιο αποδεκτός από αυτόν του “εθνικοσοσιαλιστή” ή του “ναζιστή.”) Για ποιους λόγους όμως επιλέγει κάποιος να συνταχθεί με τους “άντρες με τα μαύρα”; Η κρίση ίσως είναι η εύκολη και προφανής απάντηση. Η αύξηση της ανεργίας και τα δυσεπίλυτα κοινωνικοοικονομικής υφής προβλήματα επιτείνουν τα κρούσματα ανασφάλειας, εσωστρέφειας και εχθρότητας απέναντι στους ξένους. Με την ένταξή του στη Χρυσή Αυγή, ο κοινωνικά αποκλεισμένος εκτονώνει τη δυσφορία και την οργή του, απομακρύνεται από το περιθώριο και λαμβάνει την προσοχή που του αρνούνται οι κρατικοί μηχανισμοί, με αποτέλεσμα να επαναπροσδιορίζεται η θέση του στην κοινωνία. Οι χρυσαυγίτες αναλαμβάνουν την κοινωνική επανένταξη παρέχοντας οικονομικά και ηθικά κίνητρα. Με σημαία την έμπρακτη βοήθεια του ελληνικού κοινωνικού συνόλου, αναπαράγεται η ιδέα του “αλτρουισμού” και δημιουργείται στα μέλη της η συνείδηση του εθνικού “εμείς”. Από την άλλη, άτομα με οικονομική και κοινωνική επιφάνεια υιοθετούν την εθνικιστική ιδεολογία για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τη σφαίρα επιρροής τους. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, ο αποφασιστικός παράγοντας για τη στροφή σε μια ακροδεξιά συλλογικότητα που υμνεί τη βία, το ρατσισμό και το σεξισμό, σχετίζεται με μια εγγενή προδιάθεση. Σε μεγάλο ποσοστό δεν είναι η αντιξοότητα της οικονομικής συγκυρίας αλλά η “ροπή” προς μια τέτοια ιδεολογία που βρίσκει τρόπο έκφρασης με αφορμή τόσο την οικονομική κρίση όσο και την κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας προς τους θεσμούς. Η επιλογή δεν είναι ανεξάρτητη από το ιδεολογικό κλίμα που επικρατεί στην οικογένεια. Οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί και το σύνολο των αξιών που επικρατούν στο οικογενειακό περιβάλλον προδιαθέτουν θετικά ή αρνητικά το άτομο για κοινωνικές ομάδες, ιδεολογίες κλπ. Το επόμενο ερώτημα που ανακύπτει αμέσως: ποιο το κοινό σημείο επαφής των μελών (δεδομένου ότι προέρχονται από ποικίλες ετερόκλητες καταβολές); Πολλοί είναι αυτοί που συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι συμπλεγματικές προσωπικότητες που εμφορούνται από εθνικιστικές ιδέες και αξίες, αναπτύσσουν ξενοφοβικά σύνδρομα και είναι ευάλωτοι στην ιδεολογική χειραγώγηση και παραπλάνηση. Ο λαϊκισμός, έννοια που περικλείει ένα σύνολο φαινομένων και πρακτικών που ως κύριο χαρακτηριστικό έχουν την ιδιοποίηση του γνήσιου λαϊκού στοιχείου με σκοπό τη νόθευση και την αλλοίωσή του, χρησιμοποιείται κατά κόρον από τη Χρυσή Αυγή. Η αλήθεια είναι ότι τo ντοκιμαντέρ δεν ανακαλύπτει κάτι καινούριο. Στην ουσία, επιβεβαιώνει όσα υποψιάζεται ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης για τη δράση της Χρυσής Αυγής  (παρόλα αυτά η θέασή του δεν περιορίζει την έκπληξη και τον αποτροπιασμό που νιώθει κανείς για τις πρακτικές της) που υποκρίνεται στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει μεγαλύτερη μερίδα του εκλογικού σώματος. Οι χρυσαυγίτες παρουσιάζονται ως οι γνήσιοι και αυθεντικοί εκφραστές της δεξιάς. Και αυτό βέβαια μπορεί βραχυπρόθεσμα να τους επιφέρει οφέλη αλλά μακροπρόθεσμα αποδεικνύει τη ρηχότητά τους. Δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη ικανότητα διορατικότητας για να μπορεί να διακρίνει κανείς τις πραγματικές προθέσεις της Χρυσής Αυγής. Υπάρχουν βιβλία του “αρχηγού” Μιχαλολιάκου που υμνούν το Χίτλερ.  Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και πληθώρα δημοσιεύσεων της οργάνωσης. Ένα ακόμα αδιάψευστο πειστήριο είναι το ιδεολογικό μανιφέστο της Χρυσής Αυγής για το μέλλον, που αναλύει στρατηγικές και τακτικές πολέμου αλλά και ο εκδοτικός οίκος (“New Sparta”) της οργάνωσης παραπέμπει στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα (NationalsozialistischeDeutscheArbeiterpartei). Όσο περισσότεροι άνθρωποι θα δελεάζονται από την “ανιδιοτελή” προσφορά υπηρεσιών των χρυσαυγιτών στο κοινωνικό σύνολο με μοναδική προϋπόθεση την επίδειξη της ελληνικής ταυτότητας, τόσο θα πυκνώνουν οι τάξεις των μελών της ακροδεξιάς οργάνωσης και ο ρατσισμός θα γίνεται για πολλούς στάση ζωής. Μπορεί να υπάρξει ευοίωνη προοπτική; Aφού τώρα ξέρεις, τότε γιατί; [...] Read more...
«Ελληνικό Ραντεβού» / Funkhaus Europa (Γερμανία – 17/04/2016)May 1, 2016Ραδιοφωνική συνέντευξη της Ανζελίκ Κουρούνη με τον Βασίλη Βουγιατζή για την εκπομπή Ελληνικό Ραντεβού στο ραδιόφωνο Funkhaus Europa. Ακούστε την συνέντευξη εδώ [...] Read more...
Cinefreaks / Ανέστης Χατζηδιάκος (13/4/2016)April 16, 2016Συνέντευξη Ανζελίκ Κουρούνη: “Η μάχη ενάντια στην Χρυσή Αυγή πρέπει να δοθεί στην ενημέρωση” To ντοκιμαντέρ “Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση” είναι ένα από αυτά, που συζητήθηκαν έντονα κατά την διάρκεια του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η Ανζελίκ Κουρούνη και οι συνεργάτες της, για περισσότερο από πέντε χρόνια, μπήκε στα γραφεία και στα σπίτια μελών της Χ.Α. και μας μεταφέρει μια ξεκάθαρη εικόνα του πως λειτουργεί η οργάνωση, άλλα και “τι έχουν στο μυαλό τους οι Χρυσαυγίτες, που παρουσιάζονται ως θύματα του συστήματος”. Πολλοί οι προβληματισμοί και οι απορίες μας μετά την ταινία, μερικές από τις οποίες μας “λύνει” η ίδια η δημιουργός του ντοκιμαντέρ στην συνέντευξη, που ακολουθεί. Δείτε την κριτική μας από την ταινία “Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση” Για ποιον λόγο αποφασίσατε να ασχοληθείτε στο ντοκιμαντέρ σας με την Χρυσή Αυγή; Καλύπτω ως δημοσιογράφος εδώ και χρόνια τα γεγονότα στην Ελλάδα. Η άνοδος της ΧΑ ήταν ένα απ’ αυτά. Αλλά ο βασικός μου λόγος ήταν η εμμονή που έχω για τα φασιστικά κινήματα και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που υπέφερε από τους πολέμους, είτε τους Βαλκανικούς, είτε την ανταλλαγή πληθυσμών του 23, είτε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Ο αδερφός της Πολωνής θείας μου τουφεκίστηκε από τους Γερμανούς όταν μπήκαν στη Βαρσοβία (ήταν από σημαντική οικογένεια καθολικών της πόλης). Ο πεθερός μου μπήκε στη γαλλική αντίσταση πριν ακόμα κλείσει τα 18: πήρε τα όπλα για να μη φορέσει το κίτρινο αστέρι. Η πεθερά μου που το φόρεσε, το έβγαζε για να περνάει κρυφά τις γραμμές της χωρισμένης Γαλλίας. Η γιαγιά μου η Καλλιόπη με την αδερφή της, τη Νομική, άρχισαν τον πετροπόλεμο στην Κάλυμνο κατά των Ιταλών. Μεγάλωσα με αυτές τις ιστορίες. Μικρή ήμουν ενταγμένη στην Διεθνή Αμνηστεία, στην ομάδα 5 του Παρισιού. Τότε δίναμε μάχη κατά των δικτατορικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική. Πέρα απ’ αυτα, η γαλλική εκπαίδευση δίνει μεγάλο βάρος στον ναζισμό και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που υπέφερε τόσο πολύ από τον ναζισμό, ένα μόρφωμα όπως η ΧΑ έγινε κόμμα που μπήκε στη βουλή και είναι εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια τρίτη πολιτική δύναμη. Ήθελα να καταλάβω πώς γίνεται αυτό. Θεωρείτε πως ο απλός κόσμος έχει αντιληφθεί, πλέον, τι ακριβώς είναι η Χρυσή Αυγή; Και αν ναι, πως εξηγείτε τα τόσο υψηλά ποσοστά της και την διείσδυση της στην ελληνική κοινωνία; Δεν έχω εξήγηση. Δεν νομίζω πως υπάρχει μία μόνο εξήγηση. Υπάρχουν πολλές. Πρώτα έρχεται η κρίση και η κατάρρευση των πολιτικών κομμάτων που είχαν μέσα τους εθνικιστικές τάσεις, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όταν αυτά κατέρρευσαν, οι εθνικιστές κινήθηκαν προς κόμματα όπως το ΛΑ.Ο.Σ., η Χ.Α. ή οι ΑΝ.ΕΛΛ. Το ΛΑ.Ο.Σ. έμεινε εκτός βουλής αφού υπέγραψε το μνημόνιο, οπότε μένουν οι ΑΝ.ΕΛΛ. και η Χ.Α. Μια άλλη εξήγηση είναι η στάση των περισσότερων ΜΜΕ. Όταν καλείς τον Κασιδιάρη σε πρωϊνάδικα και τον ρωτάς αν ξέρει να χορεύει ταγκό και όχι αν είναι αυτός πίσω από τα πογκρόμ που γίνονται ή αν η βία είναι το πολιτικό όπλο της Χ.Α., κρύβεις το αληθινό πρόσωπο της Χ.Α. Ο δημοσιογράφος αυτός ή δεν ξέρει τί του γίνεται, ή είναι οπαδός της Χ.Α. ή έλαβε γραμμή από το κανάλι του, πάντως τη δουλειά του ως δημοσιογράφος δεν την έκανε. Ένα τελευταίο είναι η παιδεία: δεν μελετά σοβαρά τί έγινε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε και για άλλα συμβάντα. Το μάθημα της ιστορίας είναι πολύ ελληνοκεντρικό και το λέω έχοντας βάλει τους δύο από τους τρεις γιούς μου σε ελληνικό γυμνάσιο. Για χρόνια μάθαιναν τα πάντα για την αρχαιότητα και το Βυζάντιο – δεν λέω ότι δεν πρέπει να τα μάθουν, πρέπει· αλλά όχι μόνο αυτά. Υπάρχει και κόσμος έξω από τα ελληνικά σύνορα. Την ιστορία της Θεσσαλονίκης, τον αφανισμό 50.000 Ελλήνων Εβραίων, τους δωσίλογους που έκαναν μετά χαράς τη βρώμικη δουλειά, δεν τα βρίσκεις σε κανένα βιβλίο, όπως ούτε και τον εμφύλιο τον δικό μας, ούτε τον ισπανικό, ούτε τους αποικιακούς πολέμους της Ευρώπης στην Αφρική και την Ασία, ούτε την Γαλλική Επανάσταση, ούτε την Ρωσική. Όλα αυτά τα περνούν επί τροχάδην την τελευταία χρονιά στο λύκειο. Τί να πρωτομάθεις; Όσο για το αν ο απλός κόσμος έχει αντιληφθεί τι ακριβώς είναι η Χ.Α., ειλικρινά δεν ξέρω. Πώς εννοούμε τον απλό κόσμο; Σημαντικό ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Τόσα χρόνια – με λίγες εξαιρέσεις όπως ο Δημήτρης Ψαρράς στην τότε Ελευθεροτυπία και σήμερα στην ΕΦ.ΣΥΝ., η Ντίνα Δασκαλοπούλου, η Ξένια Κουναλάκη στην Καθημερινή, ο Άρης Χατζηστεφάνου, το UNFOLLOW και πολλοί άλλοι που σίγουρα ξεχνώ εδώ – όλα τα ΜΜΕ είτε χάιδευαν την Χ.Α. είτε, ακόμα χειρότερα, δεν έγραφαν τίποτε λες και δεν υπήρχε. Μιλώ για την εποχή γύρω στο 2009. Ξαφνικά, μετά την δολοφονία Φύσσα, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, έγιναν όλοι διώκτες της Χ.Α., βγάζοντας το ένα «αποκλειστικό» μετά το άλλο. Ο «απλός κόσμος» δεν κατάλαβε – ούτε κι εγώ, να σας πω την αλήθεια – πώς ξαφνικά η Χ.Α. τοποθετήθηκε στη θέση του καταδίκου. Έτσι, δεν πίστευε πλέον τα ΜΜΕ διότι ό,τι δημοσιευόταν δεν ήταν προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας αλλά κυβερνητικής γραμμής. Έγινε με τις συλλήψεις της ΧΑ ό,τι είχε γίνει και με τις συλλήψεις της 17Ν – για τις οποίες και πάλι είχα κάνει αφιέρωμα – το ίδιο ακριβώς μιντιακό τσίρκο. Πιστεύετε πως θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή; Είναι μια ερώτηση που έθεσα σε διάφορους συνεντευξιαζόμενους για την ταινία αυτή. Το θέμα είναι δύσκολο. Το ρίσκο είναι, αν τεθεί εκτός νόμου, να βγει ένα άλλο κόμμα με τις ίδιες ιδέες αλλά πιο προσεκτικό, όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, να είναι εξίσου επικίνδυνο αλλά να μη πιάνεται με κανένα νόμο. Οπότε το καλύτερο είναι να δίνουμε όλες τις πληροφορίες για το τί είναι η Χρυσή Αυγή και να αποφασίζει ο κόσμος ελεύθερα. Εδώ μπαίνει η ταινία μας αλλά και η δουλειά του Άρη Χατζηστεφάνου, καθώς και το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής». Εργάζομαι στο Charlie Hebdo, όπου είχαμε κάνει εκστρατεία συγκέντρωσης υπογραφών για την απαγόρευση του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία διότι ξέρουμε πως αν ένα τέτοιο κόμμα έρθει στην εξουσία δεν θα είναι μια δημοκρατική κυβέρνηση, τους μισούς θα τους εξοντώσει όπως επιβάλλει η λογική κάθε δικτατορίας. Δεν βρισκόμαστε άλλωστε στην προ του ’33 εποχή, είμαστε στο 2016 και ξέρουμε τί εστί ναζισμός και φασισμός. Δεν το πετύχαμε, διότι η απάντηση ήταν ότι το Εθνικό Μέτωπο κινείται μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας και εξελέγη από Γάλλους. Όπως και η Χρυσή Αυγή εξελέγη από Έλληνες. Οπότε, η μάχη πρέπει να δοθεί στην ενημέρωση. Αυτό, που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ, είναι πως είχατε κερδίσει την εμπιστοσύνη των μελών της οργάνωσης. Πως το καταφέρατε αυτό; Δεν είπα ποτέ ψέμματα. Πάντα τους έλεγα ότι αυτό που θέλω είναι να καταλάβω πώς σκέφτονται οι χρυσαυγίτες, πώς λειτουργούν. Δεν τράβηξα κανένα πλάνο με κρυφή κάμερα. Πολλές φορές τραβούσα με κινητό αλλά εμφανώς, ποτέ κρυφά. Η δουλειά αυτή δεν έγινε σε λίγους μήνες αλλά σε διάστημα πέντε ετών. Ήμουν παρούσα σε όσο το δυνατόν περισσότερες εκδηλώσεις τους μπορούσα και πιστεύω ότι από κάποιο σημείο και μετά με είχαν συνηθίσει. Βοήθησε που ο Thomas Iacobi, που ήταν πάντα μαζί μου, είναι Γερμανός, βοήθησε και ο σεξισμός των στελεχών τους. Μια κοντή, χοντρή γυναίκα είναι γι’ αυτούς αυτομάτως και ηλίθια. Δεν την παίρνουν στα σοβαρά. Όπως λέει και το κεντρικό πρόσωπο στους φίλους του «την έκανα μαλάκα». Είχα και τύχη. Στη δουλειά μου, να μην έχεις τύχη είναι… επαγγελματικό λάθος. Αλλά έφαγα και ξύλο, όπως και ο Thomas και οι εικονολήπτες. Στο τέλος τραβούσαμε μόνοι μας γιατί κανείς εικονολήπτης πια δεν ήθελε να έρθει. Είχα μουλαρώσει. Ήθελα να βγει η ταινία με υλικό από μέσα, από την οργάνωση. Όσο δεν ένιωθα ικανοποιημένη με αυτά που είχαμε, συνέχισα να τραβάω. Πότε ξεκίνησα τα γυρίσματα και η παραγωγή της ταινίας γενικότερα; Τα πρώτα γυρίσματα άρχισαν το 2009. Αλλά είχα κάνει συνεντεύξεις ήδη από το 1987. Στο ντοκιμαντέρ φαίνονται βιβλία και εφημερίδες της οργάνωσης που είχα από τότε. Από τότε με έτρωγε αυτή η ιστορία. Οι γιοί μου λένε ότι είμαι σαν πίτμπουλ, ότι άμα «δαγκώσω» κάτι δεν το αφήνω με τίποτε. Ποιες είναι οι δυσκολίες, που αντιμετωπίσατε; Πολλές. Σε προσωπικό επίπεδο ήταν το να μπορέσω να κάνω αυτήν την ταινία και να μη χωρίσω, διότι από μια στιγμή και πέρα δεν υπήρχε τίποτε άλλο στη ζωή μου εκτός απ’ την ταινία. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτήν, είχα χάσει κάθε μέτρο. Μετά, ήταν να μη χάσω τους φίλους μου, καθώς τα παιδιά που δούλευαν μαζί μου δεν συμφωνούσαν για το αν έπρεπε να κάνουμε «ακόμα ένα γύρισμα», «γιατί να πάμε σ’ αυτή τη διανομή τροφίμων, έχουμε τόσες», ενώ εγώ επέμενα να πάμε. Όταν λέω ότι είχα μουλαρώσει το εννοώ: είχα μουλαρώσει όσο δεν παίρνει. Κι έρχονταν μαζί μου για να μην είμαι μόνη, ξέροντας ότι ούτως ή άλλως θα πήγαινα. Μετά ήταν τα χρήματα. Έκανα δύο άλλες ταινίες για την ΧΑ για να χρηματοδοτήσω αυτή. Και αν το Arte και η Yemaya δεν μου παραχωρούσαν τα δικαιώματα χρήσης του υλικού που τους είχα δώσει με τις δύο προηγούμενες, δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η ταινία. Κι εδώ ήμουν τυχερή. Η μεγαλύτερη τύχη ήταν τα παιδιά του OmniaTV που δέχτηκαν να κάνουν το μοντάζ χωρίς να πληρωθούν. Ο Αντώνης Δημόπουλος δούλεψε σαν το σκυλί μέρες και νύχτες, έγραψε και τη μουσική. Ο Λουκάς Σταμέλλος τρέχει και δεν φτάνει, ο τίτλος ήταν δική του ιδέα. Όλοι δούλεψαν γιατί πίστευαν στην ταινία. Είχαμε άπειρους τσακωμούς μαζί, ειδικά με τον Λουκά διότι δεν συμφωνούμε σε όλα, αλλά ακριβώς επειδή έγιναν αυτοί οι τσακωμοί ανταλλάξαμε ιδέες και βγήκε αυτή η ταινία. Σε επαγγελματικό επίπεδο έπρεπε να προσέχω να μην πέσω στην προπαγάνδα αλλά να μείνω αυστηρά στην ταινία, όχι ουδέτερη βέβαια, αλλά όχι και προπαγάνδα. Σ’ αυτό με βοήθησε η εμπειρία που απέκτησα κάνοντας άλλες ταινίες για την γαλλική και ελβετική τηλεόραση. Με βοήθησε κυρίως η ταινία που εκανα για το Arte με αρχισυντάκτη τον Olivier Ponthus “Grèce: les promesses de l’Aube dorée” («Οι υποσχέσεις της Χρυσής Αυγής») τον Μάιο του 2014. Μια ερώτηση,  τώρα, που προκύπτει σε κάθε συζήτηση που κάνουμε σχετικά με το “Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση”: δεν φοβάστε; Έχετε δεχτεί κάποια απειλή μετά από το ντοκιμαντέρ; Έκανα αυτά τα γυρίσματα «με τον φόβο στην κοιλιά», όπως λένε οι Γάλλοι, διότι φοβόμουν ότι μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να είχαν διαβάσει ή ακούσει τις ανταποκρίσεις μου στις οποίες τους αποκαλώ πάντα Ναζί, είναι κάτι στο οποίο δεν υποχώρησα ποτέ. Φοβόμουν επίσης μήπως έβλεπαν τις δύο προηγούμενες ταινίες. Είχα όμως ζητήσει από το Arte και την Yemaya να μη τις δημοσιεύσουν στο internet, πράγμα που έκαναν κατ’ εξαίρεση, παραβαίνοντας την πολιτική τους και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Έκανα αυτήν την ταινία ακριβώς επειδή φοβάμαι. Όπως ο πεθερός μου μπήκε στην αντίσταση επειδή φοβόταν τους Ναζί, επειδή ως Εβραίος αριστερός δεν είχε άλλη επιλογή. Είχαμε αντιδράσεις. Όταν βγάλαμε το trailer και ξεκινήσαμε το crowdfunding – που συνεχίζεται ακόμα καθώς δεν έχουμε συμπληρώσει τον στόχο μας – μου τηλεφωνούσαν διάφοροι από την Χρυσή Αυγή σε απίθανες ώρες, λέγοντας «θέλουμε να σου μιλήσουμε». Οπαδοί του κόμματος έκαναν ομαδικά αναφορές στο βίντεο στο YouTube και το κατέβασαν για δυο βδομάδες περίπου. Δεν έχω σκοπό να κρύβομαι, αν και προσέχω και πήρα κάποιες προφυλάξεις. Ποιο θα είναι το “ταξίδι” του ντοκιμαντέρ σας μετά το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης; Ήδη έχουν γίνει προβολές σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, στο πλαίσιο των Περιφερειακών Προβολών του 18ου ΦΝΘ, ενώ εκδηλώθηκε ενδιαφέρον και από διάφορες ομάδες και μεμονωμένους ανθρώπους να οργανώσουν κατά τόπους προβολές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτήν την εβδομάδα και την επόμενη, η ταινία προβάλλεται σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας, ενώ η πρώτη προβολή στην Αθήνα θα γίνει στο σινεμά Μικρόκοσμος, στις 21 Απριλίου. Παράλληλα, περιμένουμε την επιλογή της ταινίας σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ στα οποία την έχουμε υποβάλει. Πως βλέπετε, γενικότερα, την παραγωγή ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα; Δεν είναι κάτι που γνωρίζω καλά, ξέρω ωστόσο ότι είναι πολύ δύσκολη και δεν έχει να κάνει με όσα γίνονται στο εξωτερικό. Ποιο θεωρείτε το πιο ενδιαφέρον θέμα, για να ασχοληθεί ένας δημιουργός ντοκιμαντέρ το 2016, στην Ελλάδα και όχι μόνο; Υπάρχουν άπειρα θέματα. Η Ελλάδα και η Ευρώπη μετά το ξέσπασμα της κρίσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι ένα από τα κύρια θέματα που με απασχολούν. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας; Αναζητώ χρηματοδότηση για την επόμενη ταινία που ετοιμάζω. Αλλά προπαντός για το βιβλίο που θέλουμε να εκδώσουμε και αφορά το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση»: έχοντας 17TB υλικού στη διάθεσή μας, θέλουμε να εκδώσουμε όλες τις συνεντεύξεις σε ένα βιβλίο στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά. [...] Read more...
EXOSTISPRESS / ΣΩΤΗΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ (16/03/2016)March 21, 2016Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση – Τι έχει στο μυαλό του ο χρυσαυγίτης της γειτονιάς σου; Το ντοκιμαντέρ της Angélique Kourounis σχετικά με την ύπαρξη και την άνοδο του εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής είναι πράγματι προσωπική της υπόθεση, η οποία όμως αφορά όλους μας, ως πολίτες της χώρας, ως πολίτες του κόσμου. Εξ αρχής η ταινία ακόμη και από τον τίτλο της δηλώνει ξεκάθαρα πως το φράγμα της απόλυτης αντικειμενικότητας σπάει, καθώς η σκηνοθέτιδα και δημοσιογράφος δημιουργός της ανάγει το φαινόμενο σε προσωπικό πρόβλημα, χωρίς βέβαια αυτό να στερεί τις κοινωνικές του διαστάσεις. Το βασικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει είναι το τι έχει βρει ο κάθε οπαδός του κόμματος- από τον άνεργο νέο μέχρι τον εύπορο μεσήλικο- σε αυτό το άλλοτε πολιτικά αδύναμο κόμμα. Σαφώς, το έργο ερευνά σε βάθος τη σχετικά πρόσφατη ραγδαία άνοδο του κόμματος στα πολιτικά πράγματα, καθώς επίσης και τη στάση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των φορέων της εξουσίας απέναντί του και αποκαλύπτει πτυχές που ακόμη και οι πολύ ενημερωμένοι μπορεί να αγνοούν. Αρχικά, πρέπει να επισημανθεί ότι το ντοκιμαντέρ συγκεντρώνει στοιχεία που θα μπορούσαν να το παρομοιάσουν με ένα εκτενές πολιτικό ρεπορτάζ. Από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας το σχόλιο της δημιουργού είναι πανταχού παρόν, καθώς η φωνή της συχνά επεξηγεί μέσω voice over την εικόνα και τα εκτυλισσόμενα συμβάντα. Παράλληλα, το voice over ακολουθείται από το υποβλητικό μουσικό θέμα του ντοκιμαντέρ· στοιχείο που καταδεικνύει τη δημοσιογραφική του βάση. Σε αρκετά σημεία αυτή ακριβώς η δημοσιογραφικού τύπου επεξήγηση φαίνεται πλεοναστική- οι εικόνες είναι άκρως αποκαλυπτικές, δε χρειάζονται κάποια επιπλέον διευκρίνιση. Από την άλλη το σχόλιο σε συνδυασμό με την παρατήρηση βοηθούν τον θεατή να δημιουργήσει από τα πρώτα λεπτά μια εικόνα για την επιθετικότητα της Χρυσής Αυγής έτσι ώστε σε πολλά σημεία καθ’ όλη την ταινία οι θεατές να γελούν ή να δυσανασχετούν με την απουσία λογικής στα λόγια και τις πράξεις των οπαδών της. Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ δυνατές, αφού περιλαμβάνουν εκτός από αρχεία που έχουν ήδη προβληθεί από τηλεοπτικά κανάλια επιπρόσθετο υλικό που δημοσιοποιείται για πρώτη φορά. Η σκηνοθέτιδα έχει κατορθώσει να ερευνήσει το ακροδεξιό κόμμα για πολλά χρόνια, από την έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, ενώ γίνονται αναφορές και στην απαρχή της εμφάνισης του, όταν ακόμη τα μέλη του δε δίσταζαν να εκφράσουν ξεκάθαρα τον νεοναζιστικό πυρήνα τους και τη φασιστική τους ιδεολογία. Υλικό εκείνης της περιόδου παρουσιάζει τον αρχηγό του κόμματος να δίνει λόγους μπροστά από μια σημαία με τη ναζιστική σβάστικα και η μαρτυρία πρώην μέλους της οργάνωσης επιβεβαιώνει τη ρατσιστική ιδεολογία της που από εκείνη ακόμη την εποχή έφτανε σε σωματικές επιθέσεις ανθρώπων που τάσσονταν σε αντιθετικό πόλο. Σήμερα, οι λειτουργοί του κόμματος ξέρουν πολύ καλύτερα να προστατεύουν τα νώτα τους. Παράλληλα με την ιστορική αναδρομή παρακολουθούμε τη στάση των φορέων της εξουσίας απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Ενδεχομένως στους περισσότερους δεν προξενεί εντύπωση ότι αστυνομία, δικαιοσύνη, κλήρος και εκτελεστική εξουσία μοιάζουν να αντιδρούν είτε θετικά ακόμη και φιλικά προς την οργάνωση είτε παθητικά με αδράνεια και χωρίς ειλικρινή και συντονισμένη προσπάθεια καταστολής της. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις οι οποίες, όμως, επιβεβαιώνουν τον κανόνα ιερέων που συμμετέχουν στον αγιασμό των νέων γραφείων του κόμματος, αστυνομικών που δεν επεμβαίνουν, ενώ είναι μάρτυρες περιστατικών βίας εναντίον μεταναστών, μιας κυβέρνησης που αναλαμβάνει δράση καθυστερημένα, ενός δικαστηρίου που αθωώνει και αποφυλακίζει ενόχους. Κι εδώ τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα το οποίο καλείται να απαντήσει και η ταινία. Υπάρχουν άραγε αιτίες που οδηγούν στην υποστήριξη ενός κόμματος που επιεικώς μυρίζει φασισμό; Σίγουρα, η οικονομική κρίση, η διαστρέβλωση των ιδεωδών της πατρίδας και της οικογένειας, η ξενοφοβία, η ανεργία και η πτώχευση είναι έγκυρες απαντήσεις, όπως διαφαίνεται και από τις συνεντεύξεις και την παρατήρηση οπαδών του κόμματος, αλλά και επιστημόνων, δημοσιογράφων, ερευνητών. Βέβαια, αν αυτή η επιλογή μπορεί να δικαιολογηθεί είναι άλλη ιστορία. Συμπερασματικά, το ντοκιμαντέρ διερευνά σε βάθος την οργάνωση, την ιδεολογία, τη «λογική» των ψηφοφόρων και τα αίτια ανόδου του κόμματος και πασιφανώς, οφείλουμε να το δούμε όλοι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Ίσως περισσότερο πρέπει να το παρακολουθήσουν όσοι φοβισμένοι απέναντι στο δυσοίωνο αύριο της χώρας έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη Χρυσή Αυγή και ειδικότερα, σε μία παράταξη που επιφανειακά διακηρύττει την αλληλεγγύη με τη διανομή φαγητού και τις δωρεές αίματος-φυσικά αποκλειστικά προς Έλληνες πολίτες- αλλά πίσω από την αστραφτερή πολεμική της πανοπλία κρύβει ένα σώμα σάπιο και επικίνδυνο. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως συνεχίζει να είναι η τρίτη δύναμη στο ελληνικό κοινοβούλιο. Καθίσταται υποχρέωσή μας, λοιπόν, να αναλογιστούμε και τη δική μας ευθύνη όσον αφορά την ανοχή μας απέναντι στην επώαση του φαινομένου. Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι προσωπική υπόθεση όλων μας. Πηγή: exostispress.gr [...] Read more...
IN.GR / ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΕΛΑΚΗ (18/03/2016)March 21, 2016Σε ένα από τα ντοκιμαντέρ που έχει συζητηθεί περισσότερο στο 18ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η Ανζελίκ Κουρούνη προσπαθεί να κατανοήσει τι έχει στο μυαλό του ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής που βρίσκεται στη διπλανή πόρτα. Και η καταγραφή της σοκάρει και προβληματίζει. «Μπορεί κανείς να μείνει αμερόληπτος στη θέση μου; Ο σύντροφός μου είναι εβραίος, ο ένας μου γιός gay, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα, το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν». Από την έναρξη ήδη του ντοκιμαντέρ, η σκηνοθέτις (και ανταποκρίτρια πολλών γαλλικών μέσων ενημέρωσης, όπως το TV5 Monde), ξεκαθαρίζει γιατί -όπως λέει ο τίτλος του ντοκιμαντέρ της- για εκείνη η Χρυσή Αυγή είναι πέρα από μία υπόθεση όλων και μία «προσωπική υπόθεση». Επί χρόνια η δημοσιογράφος πηγαίνει σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής (η Ανζ.Κουρούνη επιμένει ότι πρέπει να την αποκαλούμε νεοναζιστικό κόμμα), μπαίνει στα σπίτια μελών της οργάνωσης και σε τοπικές οργανώσεις, προσπαθώντας να διαπιστώσει πώς σκέφτονται τα μέλη και οι ψηφοφόροι της και πού οφείλεται η άνοδος των ποσοστών της. Μεταξύ άλλων, επιβεβαιώνει τη σχέση του Γιώργου Ρουπακιά, του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, με ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής (η κάμερά της τον έχει καταγράψει πολλές φορές σε συγκεντρώσεις), αναδεικνύει τη σύνδεση της Χρυσής Αυγής με τον ναζισμό, καθώς και την απόκρυψη ρατσιστικών απόψεων με το πρόσχημα του «εθνικισμού». Παράλληλα, μπαίνει στα σπίτια μελών και ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, μιλά με τους ίδιους, προσπαθεί να κατανοήσει. Οι ηλικιωμένοι που δεν έχουν να φάνε και γι’ αυτό πηγαίνουν στα συσσίτια «μόνο για Έλληνες», παρ’ όλο που οι ίδιοι δηλώνουν Αριστεροί, άνθρωποι που θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι απούσα από τον πολιτικό λόγο και άλλοι που έχουν στη βιβλιοθήκη τους δύο αντίτυπα από το «Ο Αγών μου» του Χίτλερ, δηλώνουν ότι βοήθησαν παιδιά στην Αφρική, αλλά υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να έρθουν εδώ «για να μην αλλοιώσουν το χρώμα μας». Μιλώντας μετά το τέλος της προβολής του ντοκιμαντέρ, η Ανζελίκ Κουρούνη παραδέχθηκε ότι δεν ήταν καθόλου εύκολα τα γυρίσματα, αλλά σημειώνει ότι «χρειάζεται προσωπική αντίσταση γιατί η αντίσταση είναι στάση ζωής». Επιμένει ότι μετά τα αποτελέσματα των γερμανικών τοπικών εκλογών -όπου το ξενοφοβικό Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) απέσπασε πρωτοφανές ποσοστό «μπαίνοντας» στα περιφερειακά κοινοβούλια και των τριών ομόσπονδων κρατιδίων όπου στήθηκαν κάλπες- η αντίσταση αυτή είναι απαραίτητη. Λέει, επίσης, ότι ποτέ δεν είπε ψέμματα σε σχέση με το τι ήθελε να κάνει. Ποτέ δεν είπε ότι ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ υπέρ της Χρυσής Αυγής, «τούς είπα ότι ήθελα να καταλάβω τι σκέφτονται και αυτό έκανα», λέει. Σημειώνει ότι θα έλεγε ψέματα εάν έλεγε ότι δεν φοβάται, αλλά επιμένει ότι «δεν μπορείς να αφήσεις τον φόβο να νικήσει γιατί τότε έχεις χάσει». Πηγή: in.gr [...] Read more...
CINEPIVATES (16/03/2016)March 21, 2016Η Ανζελίκ Κουρούνη, με θάρρος και επιμονή, καταγράφει επί χρόνια τη δράση της Χρυσής Αυγής. Τα τάγματα εφόδου, τις συγκεντρώσεις, το τι συμβαίνει μέσα σε μία τοπική οργάνωση, και κυρίως τι έχει στο μυαλό του ο Χρυσαυγίτης της διπλανής πόρτας. Η σκηνοθέτις διαπιστώνει ότι το νεοναζιστικό κόμμα εκμεταλλεύτηκε την κρίση για να προσελκύσει απογοητευμένους και στα όρια της φτωχοποίησης ανθρώπους, διοργανώνοντας συσσίτια «για Έλληνες» ή αιμοδοσίες «μόνο για Έλληνες». Στην πορεία καταφέρνει και αναδεικνύει τη στρατηγική της ηγεσίας της οργάνωσης που θέλει να κρύψει τον ρατσιστικό της χαρακτήρα και επιμένει στο ότι «εμείς δεν είμαστε ρατσιστές, εμείς είμαστε εθνικιστές». Οι αποκαλύψεις τής σοκάρουν και προβληματίζουν. Μπορεί η ίδια να επιμένει ότι η Χρυσή Αυγή είναι και μία «προσωπική υπόθεση» (καθώς ο σύντροφός της είναι εβραίος, ο ένας γιος της gay, ο άλλος αναρχικός και η ίδια αριστερή φεμινίστρια), αλλά σίγουρα είναι υπόθεση όλων μας. ΠΗΓΗ: cinepivates.gr [...] Read more...
EURONEWS / ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (16/03/2016)March 21, 201618o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης: Η Χρυσή Αυγή στο μικροσκόπιο της Ανζελίκ Κουρούνη Το ντοκιμαντέρ της Ανζελίκ Κουρούνη «Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση» έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις στο φετινό φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, καθώς αποτυπώνει γλαφυρά και εμπεριστατωμένα το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, μέσα από συνεντεύξεις με οπαδούς της αλλά και με τα κορυφαία στελέχη της. Πρόθεσή της σ’ αυτή την τρίτη κινηματογραφική της πάνω στην Χρυσή Αυγή είναι να μας δείξει τι έχει στο κεφάλι του ο Χρυσαυγίτης της διπλανής πόρτας, αλλά και ότι το τέρας του φασισμού γιγαντώνεται καθημερινά δίπλα μας. Μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για μία προσωπική υπόθεση που μας αφορά όλους μας. Η σκηνοθέτις και δημοσιογράφος-ανταποκρίτρια πολλών γαλλικών μέσων ενημέρωσης παρακολουθεί εδώ και χρόνια όχι μόνο τις πορείες και τις συγκεντρώσεις του κόμματος, αλλά και τις ομιλίες των στελεχών του, καταγράφοντας με την κάμερά της αλλά και το τηλέφωνό της τα πάντα, με τη σύμφωνη γνώμη του κόμματος. Στο ντοκιμαντέρ, ανάμεσα στα άλλα, αναδεικνύει τη σχέση του Γιώργου Ρουπακιά, του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, με την ηγεσία του κόμματος και φανερώνει τη στενή σχέση της Χρυσής Αυγής με τον ναζισμό. Καταγράφει την χειραγώγηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα λόγω κρίσης και αναφέρεται διεξοδικά στα τάγματα εφόδου, στη σχέση της οργάνωσης με την αστυνομία, αλλά και στην εγκληματική δράση της. Γιατί είναι προσωπική υπόθεση όλη αυτή η ιστορία για την ίδια και γιατί ρισκάρει να τα βάλει με τον φασισμό; «Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιος μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν» μας εξομολογείται στην συνέντευξη που μας παραχώρησε. Δείτε τι μας είπε η Ανζελίκ Κουρούνη στο βίντεο που ακολουθεί: Πηγή: EURONEWS [...] Read more...
PANTIMO.GR / ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ (16/03/2016)March 21, 2016Εκείνο που μου άρεσε στο ντοκυμαντέρ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ» της Ελληνο-Γαλλίδας ΑΝΖΕΛΙΚ ΚΟΥΡΟΥΝΗ ήταν η πρισματικότητα στην προσέγγιση. Ενώ παίρνει σαφή πολιτική θέση εναντίωσης, δεν καταφεύγει στη συνθηματολογία, στο κήρυγμα και στην επανάληψη θέσεων αλλά ούτε και στο έτοιμο υλικό, στο να μοντάρει αποκλειστικά εικόνες από την τηλεόραση και να τις μετατρέψει σε ταινία κανονικής διάρκειας. Βεβαίως κι υπάρχει οπτικό υλικό  από την TVαλλά αλλού εστιάζεται η δουλειά που δείχνει καλή δημοσιογραφική αλλά και ντοκυμαντερίστικη κατάρτιση. Στο ότι η δημιουργός συνομιλεί με «Χρυσαυγίτες», μπαίνει στα σπίτια τους, συζητά μαζί τους και με συγγενείς τους, αφήνει το φακό να καταγράψει τις θέσεις τους, τους ακολουθεί σε συγκεντρώσεις και πορείες και βεβαίως προβάλει εξίσου και τον αντίθετο λόγο, πρώτον από όλους τον δικό της. Κι αφήνει ανοιχτές τις διαστάσεις του εν λόγω πολιτικού φαινομένου με αυτό τον τρόπο, που στα πολιτικά ντοκυμαντέρ εγχωρίου παραγωγής δεν πολύ- συνηθίζεται.. Είχε κάτι το «γαλλικό» η δική της προσέγγιση. Πηγή: pantimo.gr [...] Read more...
ALTERTHESS / ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΕΡΣΑΝΙΔΗΣ (18/03/2016)March 21, 2016«Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση», της Ανζελίκ Κουρούνη: Σκεφθήκατε (σκεφθήκαμε) ποτέ πως γεννιέται μέσα σας (μας) ένας φασίστας; Πως μπορεί ένας καθημερινός άνθρωπος, ένας άνθρωπος σαν εμάς να προσχωρήσει στη ναζιστική «ιδεολογία»; Πως μπορεί να γίνει ψηφοφόρος, μέλος και στέλεχος στη συμμορία της Χρυσής Αυγής; Αυτό εξερευνά η Ανζελίκ Κουρούνη και τα καταφέρνει πολύ καλά. Φέρνει στην επιφάνεια όλους εκείνους τους εσωτερικούς μηχανισμούς καθώς και τις αιτίες που κινητοποιούν ώστε να προσεγγίσει κάποιος το ναζιστικό κίνημα. Επειδή, όσο κι αν δε μας αρέσει, πρόκειται για κίνημα, το οποίο έχει λαϊκές βάσεις, άρα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Βλέποντας την ταινία διαπιστώνει κανείς πως οι χρυσαυγίτες γνωρίζουν πολύ καλά την τέχνη της χειραφέτησης. Γνωρίζουν πώς να εκμεταλλευτούν το κοινωνικό πλαίσιο της κρίσης και να το πιστωθούν πολιτικά. Η Κουρούνη, κάνει μια βαθιά έρευνα. Μπαίνει μέσα στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, μιλάει με στελέχη της, με μέλη της, μπαίνει στα σπίτια τους, τους αφήνει να μιλήσουν. Κι μέσα από όλο αυτό αναδύεται το πορτρέτο του χρυσαυγίτη, ο οποίος δεν είναι ένα τέρας με κέρατα, μακριά νύχια και ουρά αλλά ένας άνθρωπος σας εσάς κι εμάς, είναι γυναίκες και άνδρες της διπλανής πόρτας. Νομίζω πως η παρακολούθηση της ταινίας θα βοηθήσει πολλά κολλημένα μυαλά της αριστεράς να ταρακουνηθούν. Να αντιληφθούν πως ο ναζισμός δεν αντιμετωπίζεται μόνον με διαδηλώσεις, φεστιβάλ και αυταρέσκεια. Ούτε με συγκρούσεις στους δρόμους. Η εγκληματική «ιδεολογία» της Χρυσής Αυγής, η ίδια η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με την καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους, όχι με το γνωστό διδακτικό τρόπο που η πλειοψηφία ημών των αριστερών χρησιμοποιούμε, ούτε με αφορισμούς και αποκλεισμούς. Γιατί την ώρα που εμείς ασχολούμαστε με το ποιος είναι πιο αντιφασίστας από τον άλλον και με ποιον θα διαδηλώσουμε στο ίδιο μπλοκ ή εάν είναι καλή ή κακή η Ε.Ε. οι χρυσαυγίτες κάνουν τη δουλειά τους. Δείτε την ταινία, ίσως τρομάξετε λιγάκι, ίσως μετακινηθείτε μια σταλίτσα από τις βεβαιότητές σας, ίσως αντιληφθείτε πως ο αντιφασισμός δεν είναι μόνο πανό, ντουντούκα και προκήρυξη. Δεν κουνώ το δάχτυλο σε κανέναν. Αυτοκριτική κάνω και απλά περιγράφω τα όσα με έκανε η ταινία της Ανζελίκ Κουρούνη να σκεφτώ. Νομίζω πως εάν η δημοκρατία, εάν η αριστερά των αγώνων και των μεγάλων κατακτήσεων δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στη βάση, μέσα στο λαό, την εγκληματική ιδεοληψία του φασισμού, τότε το πρόβλημα είναι δικό της. Δεν μπορώ να κρίνω την ταινία κινηματογραφικά. Αλλά εάν κρίνω από τις σκέψεις, τις αναταράξεις και τους προβληματισμούς που μου δημιούργησε, τότε θεωρώ πως η σκηνοθέτιδα έκανε πολύ καλή δουλειά. Πηγή: ALTERTHESS [...] Read more...
REJECTED / ΜΙΛΤΟΣ ΤΟΣΚΑΣ (16/03/2016)March 21, 2016Παρακολουθήσαμε στην κατάμεστη αίθουσα του Ολύμπιον, το ντοκιμαντέρ της Αντζελίκ Κουρούνη για την δράση της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Γενικότερα δεν μ’αρέσει να παίρνω πολιτική θέση, κρατώ τις απόψεις μου για τον εαυτό μου. Από την πρώτη στιγμή όμως καταλάβα πως θα δούμε μία αποκρυσταλλωμένη θέση, διότι η συγγραφέας έζησε στη Γαλλία και βίωσε ανάλογες καταστάσεις και με το κόμμα Λε Πεν. Δεν θα ήταν μία επιπόλαια προσέγγιση των πραγμάτων. Η ίδια αριστερή, με άντρα Εβραίο, έναν γιο ομοφυλόφιλο κι έναν αναρχικό. Κι όμως δείχνει να έχει άγνοια κινδύνου. Όπως δήλωσε κι η ίδια θέλει να καταδείξει πως μιλάμε για μία ναζιστική κι όχι ακροδεξιά οργάνωση. Κέρδος της η κάθε ψήφος. Γυρνώντας στο παρελθόν εύκολα κατανοεί κανείς ποια ήταν η ακριβής της δράση (υπόθεση Κουσουρή) στο παρελθόν, που φτάνει ακόμα και στο σήμερα (Φύσσας). Περίανδρος και Ρουπακιάς άλλωστε κάρφωσαν την οργάνωση. Όσον αφορά το θεαθήναι, το φαίνεσθαι, λέξεις κλειδιά όπως Ελλάδα, πατρίδα κι εθνικιστές έχουν εξέχουσα θέση στην προπαγάνδα ή αν θέλετε στο προσηλυτισμό πιστών. Βεβαίως φασισμός, ναζισμός, Χίτλερ, ρατσισμός πουθενά φανερά, μόνο στα “στρατόπεδα συγκέντρωσης”, διότι περί στρατού μιλάμε. Εν μέσω οικονομικής, αλλά κυρίως κρίσης αξιών στην κοινωνία μας επωφελήθηκαν και προσφέροντας υποτυπώδη αλληλεγγύη κερδίζουν ψήφους κι οπαδούς, που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους στη ζωή. Ξεκάθαρη αιχμή αφήνεται τόσο για τη σχέση αστυνομίας-Χ.Α., όσο και για αντίστοιχη της με το ελληνικό κράτος, τουλάχιστον στην προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή (δεξί χέρι του συστήματος αναφέρθηκε χαρακτηριστικά). Εν κατακλείδι η άνοδος αυτού του πολιτικού μορφώματος είναι απόρροια μίας σειράς παραγόντων. Όλα τα συγκεντρωτικά καθεστώτα κάπως έτσι αναπτύχθηκαν και κυριάρχησαν, μέσα σε περιόδους κρίσης κι εξαθλίωσης, όταν ο μέσος πολίτης ψάχνει στηρίγματα, νιώθει απομόνωση κι απαξιώνει τα πάντα. Προσωπικά θεωρώ, πως στο κοινό της Θεσσαλονίκης πέτυχε τον στόχο της η συγγραφέας, στο αντίστοιχο της Αθήνας ή της Πελοποννήσου θα έχει πρόβλημα εκτιμώ, διότι εκεί υπάρχει ισχυρή βάση και θα ύπαρξουν αντιδράσεις. Καλά όλα αυτά. Ποια είναι όμως τα αίτια της γιγάντωσης της απήχησής της; Πηγή: REJECTED [...] Read more...
ΕΘΝΟΣ / ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ (Greece – 16/03/2016)March 21, 2016H ΑΝΤΖΕΛΙΚ ΚΟΥΡΟΥΝΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Είναι κατάντια η άνοδος της ακροδεξιάς «Οι χρυσαυγίτες είναι μια απειλή. Δεν είναι ούτε λίγοι ούτε μόνοι. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς σκέφτονται κάποιοι και τους ψηφίζουν το 2016». «Είναι απειλή οι χρυσαυγίτες» είπε η Αντζελίκ Κουρούνη στο 18ο Φεστιβάλ Για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, για την εγκληματική συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής, τις απειλές και το ξύλο που δέχτηκε η ίδια και το συνεργείο της μίλησε χθες η δημοσιογράφος, ανταποκρίτρια του Charlie Hebdo, Αντζελίκ Κουρούνη, που παρουσιάζει στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα το ντοκιμαντέρ της «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση». Την ίδια ώρα όμως ξένισαν οι απόψεις για το Προσφυγικό -για κάποιους ίσως και να φτάνουν στα όρια της πρόκλησης- του Δανού σκηνοθέτη Γιον Μπανγκ Κάρλσεν, στον οποίο πραγματοποιεί αφιέρωμα το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, προβάλλοντας έξι ταινίες του. «Βρίσκομαι σε μια σύγχυση για το θέμα αυτό, όπως και όλη η Δανία. Στην πατρίδα μου έχουμε ένα πολύ καλό σύστημα υγείας, παιδείας, ασφάλειας και λόγω των προσφύγων αυτό θα καταρρεύσει και φοβόμαστε ότι θα γίνουμε Νότια Αφρική», είπε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου του Φεστιβάλ. Η Αντζελίκ Κουρούνη ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας της το 2009, «λόγω μιας έμμονης ιδέας που έχω χρόνια τώρα για τα φασιστικά κινήματα και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα», ενώ δεν έκρυψε τους φόβους της για την επόμενη μέρα. «Περιμένουν την ώρα τους για να κυβερνήσουν οι χρυσαυγίτες, αλλά εγώ θα μείνω με την απορία: ποιοι και γιατί τους ψηφίζουν;», είπε και συμπλήρωσε γελώντας: «Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας μου γιος γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή και φεμινίστρια, κόρη μεταναστών, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γαλλία. Αν έρθει η Χρυσή Αυγή, το πρόβλημά μας θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν». Ο Γιον Μπανγκ Κάρλσεν τόνισε «φοβόμαστε ότι η εισροή τόσο πολλών ανθρώπων μας στερεί όλα αυτά που ήρθαν για να βρουν…» Ο φόβος, η ανασφάλεια και η οικονομική κρίση είναι για την ίδια οι αιτίες που οδηγούν στην εδραίωση του ναζιστικού μορφώματος, ενώ για την Ευρώπη πιστεύει ότι «η άνοδος της ακροδεξιάς είναι η κατάντια του πολιτικού συστήματος. Ακούμε τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, να μιλά για κλειστά σύνορα. Αγνοεί, και εμείς το ανεχόμαστε αυτό, ότι το άσυλο, η ελευθερία, η ισότητα, η ελεύθερη μετακίνηση, η ισονομία είναι οι θεμέλιοι λίθοι της Ευρώπης». Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Δανός Γιον Μπανγκ Κάρλσεν, οι ταινίες του οποίου κινούνται ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεκμηρίωση. Ερωτηθείς για το Προσφυγικό που ταλανίζει την Ελλάδα και την Ευρώπη ολόκληρη και για το ενδεχόμενο να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με τέτοιο θέμα, ο Κάρλσεν απάντησε πως «ποτέ δεν θα το άγγιζα γιατί είμαι, όπως και όλη η Δανία, σε πολύ μεγάλη σύγχυση (σ.σ. confusion, η ακριβής λέξη που χρησιμοποίησε). Υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που αντιδρά στην έλευση και στην εγκατάσταση των προσφύγων». Περιέγραψε μια Δανία φοβισμένη, που ψάχνει τρόπο να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση. «Φοβόμαστε ότι η εισροή τόσο πολλών ανθρώπων μας στερεί όλα αυτά που ήρθαν για να βρουν. Εχουν έρθει στη Δανία εξαιρετικοί Σύροι γιατροί, αλλά γιατί δεν έμειναν στην πατρίδα τους να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους; Οι γυναίκες στη Δανία πρωτοστάτησαν σε φεμινιστικά κινήματα και απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία, τώρα έρχονται άλλες που δεν τολμούν καν να βγουν από τα σπίτια τους», είπε. Ανέφερε επίσης ότι είναι ενδιαφέρον που πλέον έχουν μπει νέα πολιτιστικά στοιχεία στην κοινωνία της Δανίας, «αλλά προκύπτουν πολιτικά και άλλου τύπου ζητήματα που πρέπει να λύσουμε». Ο Γιον Μπανγκ Κάρλσεν έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 40 ταινίες, έχει δημοσιεύσει ποιητικές συλλογές, δοκίμια και ένα μυθιστόρημα. Το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα προβάλλει έξι ντοκιμαντέρ του, ενώ το αφιέρωμα ολοκληρώθηκε χθες με masteclass που έδωσε ο σκηνοθέτης. Πηγή: Έθνος [...] Read more...
FLIX / ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ (Greece – 16/03/2016)March 21, 2016Η δημοσιογράφος Ανζελίκ Κουρούνη προσπαθεί να μπει στο μυαλό των χρυσαυγιτών για να καταλήξει στο απέραντο σκοτάδι της ελληνικής κοινωνίας. Σε μία θαρραλέα, απαραίτητη μαρτυρία για το τέρας που συνεχίζουμε να θρέφουμε στη διπλανή μας πόρτα. «Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιος μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν». Η Ανζελίκ Κουρούνη, εντεταλμένη δημοσιογράφος γαλλικών μέσων (αναμεσά τους τα ραδιόφωνα του Group Radio France, το Charlie Hebdo και το TV5 Monde) και κάτοικος Ελλάδας από το 1985 ξεκαθαρίζει ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ντοκιμαντέρ της γιατί το ονόμασε «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση». Μόνο που το κυριολεκτικά τρομακτικό «ανεκδοτολογικό» της οικογενειακής της κατάστασης δεν σε προετοιμάζει για την αποφασή της να εισβάλλει στους κόλπους του νεοναζιστικού (η ίδια επιμένει, ορθά, πως είναι τέτοιο και ως τέτοιο πρέπει να το ονομάζουμε) κόμματος και έχοντας την άδεια των στελεχών του, να κινηματογραφήσει την δράση του από το 2010 μέχρι και σήμερα. Ο,τι ανατριχιαστικό ακολουθεί δεν είναι μόνο μια διαδοχή των σημαντικότερων σταθμών που έφεραν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και οδήγησαν στην κατακόρυφη αύξηση των μελών της, ούτε μόνο η αγωνιώδης προσπάθεια της Κουρούνη να καταλάβει πραγματικά τι σκέφτονται τόσο τα οργανωμένα μέλη του κόμματος όσο και οι απλοί ψηφοφόροι του, αλλά το «με άδεια» των ίδιων των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής τεκμήριο της εγκληματικής τους δράσης και της ολοκληρωτικά λαϊκίστικης εκμετάλλευσης ενός αποδυναμωμένου από την κρίση λαού που βρήκε στα κηρύγματα μίσους και τις εθνικιστικές κορώνες τη λύση στα προβλήματά του. Μέσα στο ντοκιμαντέρ υπάρχουν «αποκαλύψεις»: η σύνδεση του Ρουπακιά με το κόμμα, η σχέση των μελών της Χρυσής Αυγής με την Αστυνομία, η ύπαρξη των ταγμάτων εφόδου, το ναζιστικό της θεμέλιο και η οργανωμένη συνομολόγηση της απόκρυψης του ρατσιστικού της χαρακτήρα – πράγματα που αποκαλύφθηκαν μέσα στα χρόνια, αλλά που τα περισσότερα «χάθηκαν» μυστηριωδώς μέσα στις ογκώδεις δικογραφίες και την άρνηση των εκάστοτε κυβερνήσεων να ενεργήσουν οργανωμένα με σκοπό την εξαφάνιση του μορφώματος που θα κατέληγε εδώ και χρόνια η τρίτη πολιτική δύναμη της Ελλάδας. Πιο τρομακτικοί, όμως, κι από τους σταρς της Χρυσής Αυγής που μιλούν στην κάμερα της Κουρούνη (χωρίς να γνωρίζουν φυσικά πως το υλικό αυτό θα γίνει η βάση για το πιο στρατευμένο εναντίον τους ντοκιμαντέρ) και πιο επώδυνο από τις εικόνες των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων Ελληνων και ξένων που υπήρξαν τα «γνωστά» θύματα της Χρυσής Αυγής, είναι οι ψηφοφόροι της: η κοπέλα που δίνει συνειδητά αίμα «μόνο για Ελληνες», το ηλικιωμένο ζευγάρι των… αριστερών που ζει από τα συσσίτια και τις υπαίθριες λαϊκές της Χρυσής Αυγής «επειδή το μόνο χαρτί που ζητάνε είναι η ελληνική ταυτότητα», ο δημοτικός σύμβουλος που έχει για κουμπάρο τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και στη βιβλιοθήκη του ένα από τα πιο παλιά αυθεντικά αντίτυπα του «Ο Αγών Μου» του Χίτλερ, οι τέσσερις φιλενάδες που πίνουν τσάι και μαζί νερό στο όνομα του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Είναι σε εκείνο το σημείο που, ανάμεσα στο πικρό γέλιο που σου προκαλεί μια γυναίκα που περηφανεύεται ότι δεν δούλεψε ποτέ της «γιατί οι γυναίκες πρέπει να είναι σπίτι και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους» και στον τρόμο που ξυπνάει μέσα σου η εικόνα νέων ανθρώπων να πορώνονται με τα εθνικιστικά παραληρήματα του Μιχαλολιάκου ή ενός ηλικιωμένου να κλαίει από ανακούφιση επειδή βρήκε στη Χρυσή Αυγή την πατρίδα που του στέρησε η κρίση, το «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» παύει να είναι το θαρραλέο κατηγορώ μιας γυναίκας που τολμά και παίρνει το ρίσκο προκειμένου να αντισταθεί στο φασισμό και γίνεται προσωπική υπόθεση όλων. Με ένα ιδιαίτερο voice over που ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στην ειρωνία και την επεξηγηματικότητα, με σεβασμό – τηρουμένων των αναλογιών – προς τους απλούς ανθρώπους που εμφανίζονται και μιλούν για τα (όποια) πιστεύω τους, με στιγμές (αν και ομολογουμένως αποτελεσματικής) χειραγώγησης όπως τα πλάνα με τον Κασιδιάρη να φωτογραφίζεται με φανατικούς του θαυμαστές υπό τους ήχους του «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» του Killah P. – Παύλου Φύσσα, με την καταγγελία να μπλέκεται με τη μαρτυρία και με την «αριστερή» ματιά της Κουρούνη να στρέφεται εναντίον όλων των «μνημονιακών» κυβερνήσεων αλλά και κατά του ΣΥΡΙΖΑ για τα όχι που έγιναν ναι, το «Χρυση Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» συνοψίζει και συνδέει με λογικό τρόπο όλα όσα «γνωστά άγνωστα» έθρεψαν και συνεχίζουν να θρέφουν με τη συναινεσή μας το τέρας του νεοναζισμού στην Ελλάδα. Τα συναισθήματα που σου προκαλεί ξεκινούν από τη θλίψη για να φτάσουν στην αηδία και από τον καγχασμό να επιστρέψουν στην οργή, σε ένα σκοτεινό κύκλο παραλόγου, όπου ζουν πια ξεφτισμένες από νόημα οι έννοιες «Ελλάδα», «Ελληνας», «πατρίδα», «αξιοπρέπεια» και η επικράτηση του φασισμού δεν είναι πλέον μόνο μια χαμένη επανάσταση ή μια ήττα της Αριστεράς, αλλά μια ήττα ΟΛΩΝ. Πηγή: FLIX [...] Read more...
MOVE IT / A.K. (Greece – 16/03/2016)March 21, 2016Η δημοσιογράφος Ανζελίκ Κουρούνη (στα γαλλικά μέσα Charlie Hebdo, TV5 Monde, Group Radio France), κάτοικος Ελλάδας από το 1985, παρουσίασε στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, το φιλμ «Χρυσή Αυγή: προσωπική υπόθεση» αναφορικά με το φασιστικό τέρας του ομώνυμου κόμματος. Αναφορικά με το πώς δόθηκε το έναυσμα γι αυτό το ντοκιμαντέρ, απάντησε: «Έχω έμμονη ιδέα με τα φασιστικά κινήματα και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρόνια τώρα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η γιαγιά μου ξεκίνησε τον πετροπόλεμο κατά των Ιταλών στην Κάλυμνο και ο πεθερός μου ήταν μέλος της γαλλικής αντίστασης, προτίμησε να πάρει τα όπλα αντί να βάλει το κίτρινο αστέρι. Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο γιος μου είναι γκέι. Εγώ είμαι φεμινίστρια κόρη μεταναστών. Με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής καταπιάστηκα μόλις γύρισα στην Ελλάδα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται να υπάρχει αυτό το κόμμα – μόρφωμα και πώς γίνεται να κυκλοφορεί η εφημερίδα «Στόχος», με τόσο ρατσιστικά πρωτοσέλιδα. Δεν καταλάβαινα πώς στην Ελλάδα που πλήρωσε τόσο βαρύ τίμημα στη διάρκεια της Κατοχής, γίνεται να υπάρχει αυτό το κόμμα ανοιχτά από το 1996. Ήθελα επίσης να καταλάβω τι σκέφτονται οι Χρυσαυγίτες, αλλά και οι ψηφοφόροι της Χ.Α. Γιατί υπάρχουν δύο κατηγορίες: αυτοί που ασπάζονται τα πιστεύω της και αυτοί που την ψήφισαν λόγω κρίσης». Σε ερώτηση για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη και την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, η σκηνοθέτιδα απάντησε: «Εργάζομαι στο περιοδικό Charlie Hebdo και από την αρχή γνωρίζαμε ότι αν αυτοί οι άνθρωποι και οι ομοϊδεάτες τους καταλάβουν την εξουσία, θα κυβερνήσουν για τους δικούς τους και για τους άλλους θα ακολουθήσουν εξορίες και διώξεις, γι’ αυτό και ξεκινήσαμε συλλογή υπογραφών για την απαγόρευση του γαλλικού εθνικιστικού κόμματος. Με ανησυχεί η άνοδος της ακροδεξιάς γιατί είναι μια απειλή στη δημοκρατία, που ίσως δεν είναι το καλύτερο σύστημα, αλλά είναι αυτό που έχουμε.  Δεν υπάρχει αντίβαρο στην ακροδεξιά, αντιθέτως βλέπουμε οι ιδέες τους να υιοθετούνται και από την Ευρώπη, χωρίς κανένας να αντιδρά. Στο προσφυγικό ζήτημα, υιοθετούνται ακροδεξιές απόψεις και χάνεται η έννοια του ασύλου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας, που θα έπρεπε να είναι η βάση της Ευρώπης. Το 2017 στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία θα έχουμε πιθανότατα το ζεύγος αντιπάλων Λεπέν – Ολάντ. Τότε η ψήφος θα πρέπει να είναι “όχι στη Λεπέν”». Πηγή: MOVE IT [...] Read more...
cinefreaks / Ανεστης Χατζηδιακος (Greece – 16/03/2016)March 21, 2016Μια δημοσιογράφος ερευνά για χρόνια την οργάνωση του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή». Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος. Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση. Η σκηνοθέτρια εξετάζει το θέμα μέσα από τις προσωπικές της εμμονές, τις ανησυχίες και τους φόβους της, έχοντας ήδη αφιερώσει αρκετά χρόνια και άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές στην προσέγγιση του νεοναζιστικού κόμματος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ύστερα από τρεις δεκαετίες περιθωριακής, αλλά αιματηρής, δραστηριότητας. Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιός μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν. To ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» της Ανζελίκ Κουρούνη ξεσκεπάζει το πρόσωπο του νεοναζιστικού κόμματος, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι τόσο κρυφό. Με την κάμερα της μπαίνει στα σπίτια Χρυσαυγιτών μελών και υποστηρικτών του κόμματος εδώ και πολλά χρόνια, κερδίζοντας σταδιακά την εμπιστοσύνη τους και κάνοντας τους ερωτήσεις με τρόπο, που τους φέρνει σε θέση να αποκαλύψουν τις πραγματικές ιδεολογικές πτυχές τους. Η ταινία προχωρά σε μια πολύπλευρη καταγραφή του φαινομένου και των λόγων, που οδήγησαν στη αύξηση της δύναμης της Χ.Α. όχι μόνο ως εκλογικό ποσοστό, άλλα κυρίως την διείσδυση της στον κοινωνικό ιστό: η σχεδόν ανύπαρκτη αντίδραση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, που φτάνει μέχρι και την υιοθέτηση της ρητορικής της για να μην χαθεί το εκλογικό σώμα, η αντιμετώπιση της Χ.Α. και των μελών της με όρους show biz, η αδυναμία στο να δοθούν λύσεις και απαντήσεις την ώρα, που η κοινωνία στέναζε από τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε, πως η Χ.Α. εκμεταλλεύτηκε την κρίση και προσάρμοσε την προπαγάνδα της για να κερδίσει περισσότερους οπαδούς. Η κάμερα ή για την ακρίβεια το μικρόφωνο καταγράφει ακόμα και διαλόγους, όπου στελέχη του κόμματος συμβουλεύουν ο ένας τον άλλον πως να εκφράζεται και την επιχειρηματολογία του, ώστε να μην περάσει στην κάμερα κάτι, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηριστεί η οργάνωση ως ναζιστική. Πρόκειται για ένα πολύ καλά δομημένο ντοκιμαντέρ, με αποκαλυπτικές συνεντεύξεις πρώην και όχι μόνο μελών της Χ.Α, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, μεταναστών θυμάτων της δράσης της Χ.Α. και υψηλόβαθμων αστυνομικών, που συγκεντρώνει όλα όσα αποσπασματικά έχουμε δει ή ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Το κυριότερο, όμως, που καταφέρνει είναι να καταρρίψει κάθε δικαιολογία για την άγνοια μας για το θέμα. Το “δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι η Χ.Α.” δεν στέκει πλέον ως απάντηση. Είναι παραπάνω από σαφές, πως πρόκειται για ένα νεοναζιστικό μόρφωμα, και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας να μην του επιτρέψει να την μολύνει περισσότερο. Πηγή: Cinefreaks   [...] Read more...
Tvxs / ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ (Greece – 16/03/2016)March 21, 2016Το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση» αποτελεί την τρίτη ταινία της σκηνοθέτριας Angélique Kourounis, με θέμα το ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα «Χρυσή Αυγή» και αποτελεί την προσωπική της ματιά σ’ αυτό. Το εκτενές υλικό που αγγίζει τις εκατό ώρες και στο οποίο βασίζεται η ταινία, είναι προϊόν της πενταετούς έρευνας της δημιουργού και ήδη έχει ανακοινωθεί ότι θα συμμετάσχει στο επίσημο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λυών, ενώ θα έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε και στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. «Μπορεί κανείς να μείνει αμερόληπτος στη θέση μου; Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας μου γιός γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα, το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν.» – Angélique Kourounis Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είναι ένα εµπορικό και πολιτιστικό σταυροδρόµι για το ευρωπαϊκό ντοκιµαντέρ, ενώ παράλληλα αποτελεί µία από τις συναντήσεις – ορόσηµο για τους κινηµατογραφόφιλους και τους παράγοντες των ντοκιµαντέρ στα Βαλκάνια, αλλά και πολύ πέρα απ’ αυτά. Το Φεστιβάλ φέτος “ενηλικιώνεται” και στην 18η διοργάνωσή του, φιλοδοξεί να ενηµερώσει, να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει το κοινό, γύρω από σύγχρονα θέµατα που ενεργοποιούν την κριτική και δυναµική µατιά του θεατή. Εκτός από µια πλούσια επιλογή ταινιών, σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ οργανώνονται αφιερώµατα, masterclass, εκθέσεις και διάφορες εκπλήξεις. Το Tvxs.gr για μία ακόμη χρονιά δίνει το παρών σ’ ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς στο είδος του και για αρχή, σας παρουσιάζουμε ορισμένα από τα πιο πολυαναμενόμενα ντοκιμαντέρ της φετινής διοργάνωσης. Στο υλικό που επιλέχθηκε για το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση», αναδεικνύονται θέματα όπως: η συμβατότητα κάποιων από τις γερά παγιωμένες αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας με την ρατσιστική ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού), η ιεραρχική δομή οργάνωσης του κόμματος σε κάθε δραστηριότητά του, η χρήση των κλασικών γκεμπελικών τακτικών παραπλάνησης στον δημόσιο λόγο, καθώς και οι διαχρονικές σχέσεις με την αστυνομία και η παρατεταμένη συγκάλυψη της δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής από τις πολιτικές και δικαστικές αρχές. Παράλληλα, θίγονται μια σειρά από άλλα ζητήματα: οι σχέσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» της Χρυσής Αυγής με την κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία και άλλα κόμματα του «συνταγματικού τόξου», η ένθερμη υποστήριξη μερίδας του κλήρου προς το νεοναζιστικό κόμμα, καθώς αυτό υιοθετεί – βολικά – ένα «ελληνορθόδοξο» προφίλ, αλλά και η εναντίωση άλλων κληρικών προς τα δημόσια κηρύγματα μίσους και τις επιθέσεις κατά μειονοτήτων. Μια δημοσιογράφος ερευνά για χρόνια την οργάνωση του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή». Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος. Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση. Η Angélique Kourounis είναι δημοσιογράφος, έκτακτη και μόνιμη ανταποκρίτρια στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, από το 1985 για διάφορα γαλλόφωνα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση», έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα προβληθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λυών, αλλά και στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: την Τρίτη 15 Μαρτίου στις 20:30 στον Κινηματογράφο Ολύμπιον και την Πέμπτη 17 Μαρτίου στις 13:30, στο Λιμάνι στην Αίθουσα Σταύρος Τορνές. Η σκηνοθέτρια εξετάζει το θέμα μέσα από τις προσωπικές της εμμονές, τις ανησυχίες και τους φόβους της, έχοντας ήδη αφιερώσει αρκετά χρόνια και άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές στην προσέγγιση του νεοναζιστικού κόμματος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ύστερα από τρεις δεκαετίες περιθωριακής, αλλά αιματηρής, δραστηριότητας. Η Angélique Kourounis, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πώς ένα ρατσιστικό κόμμα, που για χρόνια έπαιρνε λιγότερο από 0,2% των ψήφων, μπορεί να βρεθεί στη βουλή με 18 βουλευτές; Πώς ένα κόμμα που προωθεί τη βία, το μίσος, τον σεξισμό και τις δολοφονίες, μπορεί να αυξάνει την απήχησή του μετά από κάθε πογκρόμ; Πώς, ενώ δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει – έτσι ως έχει – στη Γαλλία, η Χρυσή Αυγή μπορεί να παραμένει στην Ελλάδα τρίτη πολιτική δύναμη επί τέσσερα χρόνια; Τί έχει μέσα στο μυαλό του ένας Χρυσαυγίτης; Μ’ αυτά τα ερωτήματα ξεκίνησα τα γυρίσματα, τέλη 2009 με αρχές 2010. Αλλά, όσο πιο πολύ προχωρούσα στην έρευνα, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσα ότι το κίνητρό μου ήταν ο φόβος. Με έναν πεθερό και μια γιαγιά στην αντίσταση, με μια πεθερά που έβγαζε το κίτρινο αστέρι της για να περάσει από τις γραμμές του εχθρού ώστε να φέρει τρόφιμα στην οικογένειά της, μ’ έναν θείο και μια θεία που γύρισαν απ’ το Άουσβιτς, μεγάλωσα με ιστορίες του πολέμου. Ενός κόσμου που, όπως μου έλεγαν, δεν θα υπήρχε ποτέ ξανά. Είναι όμως έτσι; Όσο συγκέντρωνα εικόνες, τόσο είχα την αίσθηση πως όχι. Αυτοί οι άντρες με τα μαύρα μού έγιναν εμμονή: «Πώς μπορεί κανείς να είναι σήμερα Χρυσαυγίτης;» Η ερώτηση αυτή μου ερχόταν καθημερινά. Και τώρα ακόμα, μετά από πέντε χρόνια έρευνας, η ερώτηση αυτή παραμένει. Δεν έχω απάντηση. Η κρίση δεν είναι η μόνη εξήγηση. Όσοι επιλέγουν και ψηφίζουν την Χρυσή Αυγή, το κάνουν για πολλούς, διαφορετικούς λόγους. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ειδικά επειδή λίγοι τους παίρνουν στα σοβαρά. Αυτή η ταινία δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που είχα και έχω ακόμα. Ελπίζω όμως ότι φέρνει στο φως αρκετά στοιχεία για να μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα της Χρυσής Αυγής. Διότι, τελικά, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά ανάμεσα στο χρυσαυγίτικο «Η Ελλάδα στους Έλληνες» και την ναζιστική επιγραφή «Jude» στα μαγαζιά των Εβραίων. Και στις δυο περιπτώσεις, η κοινωνία δεν αντέδρασε.» Πηγή: TVXS [...] Read more...
Hit&Run / Γιάννης Κοντός (Greece – 13/03/2016)March 13, 2016Ανζελίκ Κουρούνη: «Τα φασιστικά κινήματα ήταν πάντοτε έμμονη ιδέα για μένα» Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον «χρωματισμένο» από αναμνήσεις, αφηγήσεις και βιώματα έντονα αντιφασιστικού χαρακτήρα, η δημοσιογράφος και σκηνοθέτρια Ανζελίκ Κουρούνη ανέπτυξε από μικρή ηλικία ένα προσωπικό ενδιαφέρον για το ναζισμό. Έχοντας, πλέον, εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ερευνά επί δυόμισι δεκαετίες συστηματικά και με συνέπεια το φαινόμενο της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. «Καρπός» της πολυετούς ενασχόλησής της είναι, μεταξύ άλλων, 3 ντοκιμαντέρ. Το πιο πρόσφατο, με τίτλο Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση, προβάλλεται σε πανελλήνια πρεμιέρα στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Με αυτήν την αφορμή, συνομιλήσαμε με την σκηνοθέτρια. Με ποια έννοια είναι για σας προσωπική υπόθεση η ενασχόληση με τη Χρυσή Αυγή και το φαινόμενο του ναζισμού, γενικότερα; Με την έννοια ότι τα φασιστικά κινήματα ήταν πάντοτε κάτι που αποτελούσε έμμονη ιδέα για μένα. Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω τα φαινόμενα του ναζισμού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και της Άκρας Δεξιάς στο Μεσοπόλεμο, του φρανκισμού, του φασισμού στη Λατινική Αμερική, διότι με ενδιέφεραν ιστορικά και ένιωθα τον εαυτό μου εμπλεκόμενο συναισθηματικά, δεδομένου ότι ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, εγώ είμαι αριστερή κι ένας από τους γιους μου είναι gay, οπότε ξέρω πως συγκεντρώνω στην ίδια μου την οικογένεια ό,τι αυτή η πολιτική ομάδα θέλει να εξοντώσει. Μεγάλωσα μέσα σε ένα σωρό πολεμικές αναμνήσεις. Μέρος της οικογένειάς μου προερχόταν από την Πολωνία και δεν υπήρχε μέρα που η μακαρίτισσα η θεία μου η Άννα να μη μου μιλούσε για την εισβολή των Ναζί στη χώρα, πώς τουφέκισαν τον αδερφό της, ο οποίος ήταν αντιστασιακός. Μετά, ήταν η γιαγιά μου, που μου μιλούσε για τους Ιταλούς στην Κάλυμνο. Η αδερφή της γιαγιάς μου, η Νομική, ήταν εκείνη που ξεκίνησε τον πετροπόλεμο στην Κάλυμνο εναντίον των Ιταλών. Ο πεθερός μου ήταν στη Γαλλική Αντίσταση, στην ομάδα που απελευθέρωσε το Μπορντό. Η πεθερά μου έβγαζε το αστέρι της και περνούσε τις γραμμές, για να φέρει φαγητό στις αδερφές της στο σπίτι, το οποίο ήταν υπό κατάληψη. Όταν ήμουν νέα, στα 12, είχε ενταχθεί στους κόλπους της Διεθνούς Αμνηστίας. Εκείνη την εποχή, δίναμε μάχη εναντίον των ολοκληρωτικών και των φασιστικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής. Τότε ζούσα στη Γαλλία, φέρναμε ομάδες αντιφρονούντων, όπως οι Quilapayun από τη Χιλή. Αυτή η μαύρη περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας ήταν κάτι που ήθελα να ερευνήσω. Δεν καταπιάστηκα, επομένως, με τη Χρυση Αυγή τώρα που έγινε φαινόμενο, αλλά από τότε που ήρθα στην Ελλάδα, δυόμισι δεκαετίες πριν. Θυμάμαι τον Μιχαλολιάκο να τραγουδάει τραγούδια του φύρερ στα γερμανικά. Είχα πάρει συνέντευξη από τον Περίανδρο. Εκείνη την εποχή, ήταν μια  μικρή ομάδα της τάξης του 0.2%. Παρόλα αυτά, ήθελα να μάθω πώς σε μια τόσο καταπονημένη γη μπορεί έστω και το 0.2% να υπάρχει. Όταν, μετέπειτα, μπήκε στη Βουλή, ήταν ένας επιπλέον λόγος να ασχοληθώ ως ανταποκρίτρια. Ενώ στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο προσπαθεί να ωραιοποιήσει τον εαυτό του, με τα μέλη του να βγάζουν τις μαύρες μπλούζες αντικαθιστώντας τις με κουστούμια και ταγιέρ Chanel, να μη χρησιμοποιούν βία και να έχουν υποβάλει μηνύσεις σε όσους τους λένε ακροδεξιούς, στην Ελλάδα η Χ.Α. όσο πιο βίαιη γίνεται, τόσο περισσότερο ανεβαίνει. Υπάρχουν ομάδες και ολόκληρα μέρη της ελληνικής κοινωνίας που θα βρεθούν σε σύγχρονες Μακρονήσους, αν η Χ.Α. έρθει στα πράγματα. Βρήκατε απαντήσεις στα ερωτήματά σας; Πιστεύω πως το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι τέτοιο που, αν γίνουν εκλογές, θα έχουμε εκπλήξεις. Μία απάντηση είναι η κρίση, αλλά όχι μόνο αυτή, διότι σε τέτοιες συνθήκες μπορείς να κινηθείς πιο αριστερά ή πιο δεξιά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Έλληνες δεν είναι πληροφορημένοι. Δεν καταλαβαίνω πώς το 2015 υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν φασιστικό κόμμα, όπως κι αν αυτό λέγεται. Υπάρχει, βέβαια, δυσπιστία απέναντι στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. Όταν, για παράδειγμα, μέσα ένα βράδυ, οι δημοσιογράφοι που προηγουμένως «έγλειφαν» τη Χ.Α. εξελίχθηκαν στους σκληρότερους διώκτες της, αυτό κάνει πιο εύθραυστο το αποτέλεσμα μιας δημοσιογραφικής έρευνας. Δεν το πιστεύουν οι πολίτες, κι ας είναι αλήθεια. Το ότι υπάρχουν ανοιχτοί «λογαριασμοί» από την εποχή του Εμφυλίου το έβρισκα, επίσης, μπροστά μου συνεχώς. Όταν μιλάς με αριστερούς, έχεις αποκλειστικά την εκδοχή του θύματος. Κάτι διαφορετικό, αν απευθυνθείς σε έναν δεξιό ή έναν φασίστα. Ποιος τους είπε ότι οι νεκροί του Γράμμου, έστω οι δεξιοί, θέλουν μνημόσυνο από τη Χ.Α.; Λείπει, εξάλλου, μια επιτροπή αποτελούμενη από άτομα όλων των πολιτικών παρατάξεων που θα διαλευκάνει τι ακριβώς συνέβη την περίοδο του Εμφυλίου. Δεδομένης της δημόσιας αντίθεσής σας στη Χ.Α., πώς καταφέρατε να προσεγγίσετε στελέχη και μέλη της; Για να μπορέσω να μιλήσω με άτομα της Χ.Α. χρειάστηκα χρόνια. Να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα, πάντως: δεν είπα ότι ήμουν χρυσαυγίτισσα, ούτε πως ήμουν θετική προς τις ιδέες τους. Πάντοτε έλεγα την αλήθεια, ότι ήθελα να καταλάβω τι γίνεται, τι σκέφτονται οι χρυσαυγίτες. Σε καθετί που έκαναν, από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό, ήμουν εκεί. Συνήθισαν. Η επιμονή αποδίδει. Υποθέτω και πως δε θεωρήθηκα επικίνδυνη. Εκεί, έπαιξε ρόλο ο ρατσισμός κατά των μικροκαμωμένων, χοντρών γυναικών. Αν ήμουν μια ψηλή, ξανθιά, καλοντυμένη, το αποτέλεσμα δε θα ήταν το ίδιο. Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε φόβο; Πάντοτε τον ένιωθα. Όποιος υποστηρίζει ότι δε φοβάται είτε είναι ηλίθιος, ή λέει ψέματα. Δεν υπήρξε ούτε μία φορά από όσες πήγα για συνέντευξη που να μην είμαι σε αυτοάμυνα, ιδίως αφότου είχα ολοκληρώσει τις δύο πρώτες μου ταινίες. Γιατί ποτέ στις ανταποκρίσεις μου δεν έπαψα να τους αποκαλώ αυτό που είναι: νεοναζί. Στην πρώτη ταινία που είχα γυρίσει σχετικά με τη Χ.Α. για λογαριασμό της ελβετικής τηλεόρασης (2013), είχα καταπιαστεί με τη σχέση Χ.Α-Εκκλησίας. Έπειτα, γύρισα για το ARTE (2014) ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για τις προεκλογικές υποσχέσεις της Χ.Α. Για να συνεχίσω, το μόνο μου άγχος ήταν μήπως είχαν δει το 8λεπτο. Δεν το είχαν δει. Όταν βγήκε στο ίντερνετ η δουλειά στο ARTE, τους ζήτησα να την «κατεβάσουν», όπως και έπραξαν, διότι, αν έπεφταν πάνω σε αυτή, θα την είχα «βαμμένη». Ήθελα, λοιπόν, να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία, αλλά δεν είχα τα χρήματα. Η δουλειά μου, λοιπόν, ως ανταποκρίτρια χρηματοδοτούσε, ουσιαστικά, την ταινία και ο σύντροφός μου ήταν εκείνος που γέμιζε το ψυγείο. Στην πορεία, προέκυψε η συνεργασία με τα απίστευτα παιδιά του Omnia TV. Χωρίς αυτά, δε θα είχε βγει η ταινία. Δούλεψαν και συνεχίζουν να δουλεύουν αφιλοκερδώς. Για να καταλάβεις, μόνο για τους σκληρούς δίσκους- σε διπλές και τριπλές κόπιες, αν τύχαινε κάτι- ξοδέψαμε 3.000 ευρώ. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και συνάμα ντροπή απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί δεν πληρώθηκαν. Αν ήταν τα χρήματα το ζητούμενο, η ταινία δε θα είχε ολοκληρωθεί. Όσοι καταπιάστηκαν, το έκαναν γιατί ήθελαν. Όπως κι ο Άρης Χατζηστεφάνου και ο Μάρκος Γκαστίν, που μου έδωσαν υλικό, το οποίο, λογικά, έπρεπε να έχουν πουλήσει. Ήταν μια απίστευτη περιπέτεια αληλεγγύης. Ποια είναι η γνώμη σας για τη δίκη της Χ.Α.; Θεωρώ ότι είναι καλό που υπάρχει, αλλά άργησε πολύ και πιθανόν θα λειτουργήσει υπέρ της Χ.Α. Ενδέχεται να βγει «καθαρή» και ωφελημένη ως πολιτικό κόμμα. Δεν μπορείς σε μια νύχτα να κάνεις όσα δεν έκανες επί δεκαετίες. Το πώς και πού εξελίσσεται η δίκη είναι, εξάλλου, προβληματικό- και αυτό υπέρ της. Παρά τις προσπάθειες των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής, είναι πιθανόν η δίκη να μην αποδώσει αυτό που ήταν να αποδώσει. Το γεγονός, ας πούμε, ότι τα στελέχη της μπαινόβγαιναν στη φυλακή και ούτε καν εμφανίστηκαν στο εδώλιο θα λειτουργήσει υπέρ των οπαδών ή των πιθανών οπαδών της. Είτε είναι ένα κόμμα όπως τα άλλα, που έχει τα ίδια δικαιώματα με όλα τα άλλα, είτε δεν είναι. Σ’ αυτό είχε απολύτως δίκιο η Ζωή Κωνσταντοπούλου- και την έβγαλαν και χρυσαυγίτισσα. Ένα άλλο ζήτημα, πως η πολιτική αγωγή δεν είχε αρκετό χρόνο να μελετήσει τη δικογραφία. Το θέμα είναι αν αυτό ήταν συνειδητό και σκόπιμο ή προϊόν αμέλειας. Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, όμως, θα καταδικαστούν τα «δεύτερα μαχαίρια», αυτοί που εκτελούσαν, κι όχι εκείνοι που έδιναν τις διαταγές- κι αυτό ήταν το ζητούμενο. Μακάρι να βγω ψεύτρα- διότι η πολιτική αγωγή δίνει απίστευτη μάχη- αλλά η δίκη διεξάγεται χωρίς κανέναν βουλευτή της Χ.Α. στην αίθουσα και σύντομα βγαίνει ο Ρουπακιάς… Κάτι ακόμα. Δε βρίσκονται στο εδώλιο για ίδρυση εγκληματικής οργάνωσης, αλλά για ένταξη και συμμετοχή, που θα λειτουργήσει, όπως και τα προαναφερθέντα γεγονότα, υπέρ τους, παρά την προσπάθεια της καταπληκτικής ομάδας των συνηγόρων πολιτικής αγωγής. Τι προσδοκίες έχετε από αυτό το ντοκιμαντέρ σε επίπεδο πρόσληψης από το κοινό; Αρχικά, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι πρόκειται για ομαδική δουλειά- με το Omnia TV,  το ARTE, τη Yemaya Productions, τον Thomas Ιacobi, ο οποίος ήταν σε όλα τα γυρίσματα και του την έπεσαν οι χρυσαυγίτες, τον σύντροφό μου που 5 χρόνια κοιμάται και ξυπνάει με τη Χ.Α., ενώ δεν το ήθελε, όσους ασχολήθηκαν με τις μεταφράσεις, όσους έχω τσακωθεί. Θυμάμαι τους τσακωμούς με νοσταλγία! Αυτό που προσδοκώ είναι να πραγματοποιηθούν όσο περισσότερες προβολές είναι δυνατόν σε χώρες και πόλεις και να γίνει συζήτηση, ιδίως στις μέρες μας που ακροδεξιά- και κάποια ανοιχτά φασιστικά- κόμματα έχουν πάρει την κατάσταση πάνω τους στην Ευρώπη, με αφορμή και το μεταναστευτικό. Τώρα ετοιμάζουμε ένα υποτιτλισμό του ντοκιμαντέρ στα γερμανικά, ενώ υπάρχει η περίπτωση να προβληθεί τον Ιούνιο στην Ουκρανία, καθώς και στο ευρωκοινοβούλιο- πάντα αφιλοκερδώς. Θα κάνουμε τη μεγάλη πρεμιέρα στις 21 Απριλίου στην Αθήνα. Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία στο επίσημο site της https://goldendawnapersonalaffair.com/el/ Το ντοκιμαντέρ της Ανζελίκ Κουρούνη Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση προβάλλεται στο πλαίσιο του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης την Τρίτη 15 (Ολύμπιον, 20:30) και την Πέμπτη 17 Μαρτίου (αίθουσα Σταυρός Τορνές, 13:15). [...] Read more...
Tales of A Crazy World – blog (online – 24/02/2016)February 29, 2016Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση Είχα την ευτυχία -και η λέξη δεν μπαίνει εδώ τυπικά ή τυχαία- να δω χθες το βράδυ το ντοκιμαντέρ της Angélique Kourounis ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ:ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ και η μοναδική μου δυσκολία είναι πως να γράψω σήμερα γι αυτό χωρίς να αποκαλύψω τα απίστευτα ατού του. Δεν πρόκειται να σου καταστρέψω την απόλαυση της ανακάλυψης. Ευτυχώς η σκηνοθέτις έχει δημοσιοποιήσει ήδη στο τρέηλερ του φιλμ μια κομβική πληροφορία για τον εαυτό της κι έτσι δεν θα την κάψω. Δες λοιπόν πρώτα το τρέηλερ… Η Αγγελική ομολογεί από την αρχή τον αυτοπροσδιορισμό της. Είναι δημοσιογράφος, αριστερή και φεμινίστρια, απόγονος μεταναστών. Ο σύντροφος της είναι εβραίος. Έχει τρεις γιους, εκ των οποίων ο ένας είναι gay κι ένας ακόμη αναρχικός. Η θέση αφετηρίας της είναι σαφής και ξεκάθαρη για όποιον άνθρωπο κάτσει να δει την ταινία, δεν έχει κανένα παραμύθι απόστασης. Προσθέτει μάλιστα αμέσως μετά και μια ανατριχιαστική πραγματικότητα που αγγίζει το όριο του πιο μαύρου χιούμορ: Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν… Ο εύκολος δρόμος, λοιπόν, θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ-καταγγελία. Αλλά η σκηνοθέτις δεν καταδέχεται να τον περπατήσει. Από την αρχή της ταινίας με ένα επιχείρημα που η ίδια παραθέτει -αλλά δεν θα το αποκαλύψω εδώ- διαλέγει έναν πολύ πιο δύσκολο δρόμο, δίνοντας μας και το πιο σημαντικό κλειδί της ταινίας. Αποφασίζει να μην κάνει ένα ντοκιμαντέρ πορνό. Και λέγοντας πορνό, διευκρινίζω ότι εννοώ μια ταινία που θα “γκαβλώσει” ένα πολύ συγκεκριμένο αριστερόστροφο, αυτόνομο, αντιεξουσιαστικό, lgbtq κοινό και θα εκβιάσει συναισθηματικά την αποδοχή του σε προαποφασισμένες θέσεις. Αντιθέτως ακολουθεί ανθρώπους. Ακολουθεί ανθρώπους που έχουν διαφορετικούς βαθμούς ανάμιξης με τη Χρυσή Αυγή για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα και τους αφήνει να εκφράζονται. Μη μου φρικάρεις, δεν έχει μόνο Χρυσαυγίτες… Υπάρχουν εξαιρετικές αποκαλύψεις μέσα σε αυτή τη μιάμιση ώρα. Σε όλα τα επίπεδα -από το καθαρά ποινικό μέχρι τη δημογραφία των οπαδών- κι όλες οι ιστορίες που καταγράφονται οδηγούν σε άλλες ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες, τις οποίες δεν χρειάζεται να διηγηθεί. Υπό αυτή την έννοια η ταινία ανοίγει το δρόμο για παραπέρα μελέτη, πράγμα που θεωρώ ένα ακόμη πλεονέκτημά της. Κάτι ακόμα που βρήκα ιδιαίτερα σημαντικό είναι η χρήση των “ειδικών επιστημόνων” όπως γίνεται στο έργο. Καταλαμβάνουν ελάχιστο φιλμικό χρόνο -έως και δυσανάλογα μικρό για την εμβέλειά τους- για να προσθέσουν κάποιο πολύ σημαντικό στοιχείο στο παζλ που είναι η ταινία. Κλείνοντας -προς το παρόν, γιατί φυσικά θα επιστρέφω συχνά σε αυτή τη εξαιρετική δουλειά- σε κανένα σημείο της ταινίας η καταγραφή δεν ξεπέφτει στη θυματοποίηση των προσώπων ή στην “ψυχολογοποίηση” των κινήτρων τους. Οι σχέσεις είναι αυτές που μετράνε και ο τρόπος που βλέπουν την κοινωνία τα ίδια τα πρόσωπα. Όπως και οι λεπτομέρειες που γεμίζουν κάθε φέτα της πραγματικότητας που καταγράφεται… Όσο για το ΟΜΝΙΑ TV, νομίζω ότι μετά το Ruins, δεν έχει απλώς δύο στα δύο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ να επιδείξει. Έχει επίσης και ένα πολύ υψηλό πήχη για τις επόμενες (συμ)παραγωγές του. [...] Read more...
Real News (28/12/2015)December 28, 2015Αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή Δίπλα σε κορυφαία στελέχη της Χρυσής Αυγής, όπως οι βουλευτές Ηλίας Παναγιώταρος και Ιωάννης Λαγός εμφανίζεται ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, Γιώργος Ρουπακιάς, σε νέο ντοκιμαντέρ που αποκαλύπτει αθέατες πλευρές από τη δράση της ναζιστικής οργάνωσης. Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Μια Προσωπική Υπόθεση», το οποίο δημιούργησε η ανταποκρίτρια της γαλλικής κρατικής ραδιοφωνίας στην Ελλάδα, Ανζελίκ Κουρούνη. Η Ελληνογαλλίδα δημοσιογράφος κατέγραψε σκηνές από εκδηλώσεις της οργάνωσης από το 2009 έως και τον Σεπτέμβριο του 2015, ενώ πήρε δεκάδες συνεντεύξεις, προσπαθώντας να κατανοήσει πώς κάποιοι ψηφοφόροι στράφηκαν προς τη ναζιστική οργάνωση. Στα 90 λεπτά του ντοκιμαντέρ, ο Γιώργος Ρουπακιάς εμφανίζεται δύο φορές. Η πρώτη σκηνή με τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, καταγράφηκε τον Ιούλιο του 2013, σε συσσίτιο μίσους που διοργανώθηκε έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην οδό Δεληγιάννη. Ο Ρουπακιάς πλησιάζει τον βουλευτή Ηλία Παναγιώταρο και συνομιλεί φιλικά μαζί του. Μάλιστα, στιγμές πριν από τη συνομιλία του με τον Ρουπακιά, ο χρυσαυγίτης βουλευτής δεχόταν οδηγίες από τον ίδιο τον αρχηγό της οργάνωσης, Νίκο Μιχαλολιάκο. Η δεύτερη φορά που η δημιουργός του ντοκιμαντέρ κατέγραψε τον Ρουπακιά ήταν μόλις τρεις ημέρες πριν από τη δολοφονία του Φύσσα, δηλαδή στις 15 Σεπτεμβρίου του 2013. Στην επέτειο από τη σφαγή στον Μελιγαλά, οι χρυσαυγίτες, οργανωμένοι, δεν αφήνουν κανέναν να μιλήσει και αρχίζουν να ξυλοκοπούν άγρια ακόμα και πρώην μέλη της οργάνωσής τους. Ένας από αυτούς που συμμετέχουν στις βιαιοπραγίες, ανήκει στους βασικούς κατηγορουμένους στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Είναι ο Ιωάννης Καζαντζόγλου, ο συνοδηγός του Ρουπακιά, το βράδυ της δολοφονίας του Φύσσα. Καταγράφοντας τις βιαιοπραγίες, η δημιουργός του ντοκιμαντέρ δέχεται και η ίδια επίθεση. Μέσα στην αναταραχή, ο βουλευτής Ιωάννης Λαγός χάνει το κινητό του. Η κάμερα καταγράφει τον Γ. Ρουπακιά να ψάχνει για το κινητό του Λαγού, να φωνάζει σε κόσμο και να συμπεριφέρεται σαν να είναι ψηλά στην ιεραρχία της Χρυσής Αυγής. Εκτός από αυτά τα ντοκουμέντα, οι συνεντεύξεις και οι σκηνές που περιλαμβάνει το ντοκιμαντέρ δείχνουν στελέχη της οργάνωσης να επιδεικνύουν χιτλερικά κειμήλια και να αρνούνται το Ολοκαύτωμα. Το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Μια Προσωπική Υπόθεση» έχει προγραμματιστεί να προβληθεί σε φεστιβάλ στο Βέλγιο, την Ελβετία και τη Γαλλία. Η παραγωγή του έγινε από το ελληνικό Omniatv, με τη συμπαραγωγή του γαλλογερμανικού καναλιού Arte και της γαλλικής εταιρίας παραγωγής Yemaya. [...] Read more...